فیلم هزارتو فیلمی ایرانی است که توسط امیرحسین ترابی در سال ۱۳۹۷ ساخته شده و در آبان ۱۳۹۸ به اکران عمومی درآمد.
به گزارش خوبو، هزارتو فیلمی است معمایی، هرچند زیاد مورد استقبال تماشاگران قرار نگرفته است. این فیلم از سایت معتبر IMDB، نمره ضعیف 4.7 را کسب کرده است. 559 نفر به این فیلم نمره دادهاند.
دانلود فیلم هزارتو
عوامل و بازیگران فیلم هزارتو
هزارتو فیلمی است که در ژانر درام، جنایی و معمایی توسط امیرحسین ترابی ساخته شده است. ترابی از سال 70 به عنوان دستیار کارگردان وارد سینما شد و تا سال 80 در سینمای ایران برنامه‌ریزی و دستیاری می‌کرد و از آن به بعد به صورت مستقل کارگردانی را آغاز کرد.
| کارگردان | امیرحسین ترابی |
| تهیه کننده | سپهر سیفی |
| نویسنده | طلا معتضدی |
| بازیگران | شهاب حسینی ساره بیات غزال نظر پژمان جمشیدی علیرضا ثانی فر شیرین یزدان بخش فریبا جدیکار مریم معصومی |
| تدوین | سپیده عبدالوهاب |
| موسیقی | پیمان یزدانیان |
| سال ساخت | 1397 |
| مدت زمان فیلم | 100 دقیقه |
| نمره IMDB | 4.7 |
| فروش گیشه | 5٬500٬475٬000 تومان |
خلاصه داستان
بردیا پسربچه ای است که گم شده و پدرش (شهاب حسینی) هراسان در حال دویدن در خیابان است و این مسئله را به پلیس اطلاع می‌دهد که فرزندش گم شده. این موضوع باعث ورود افراد دیگری به ماجرا می‌شود.
نقد و بررسی فیلم هزارتو
نخستین فیلم بلند سینمایی امیرحسین ترابی مانند بسیاری از آثار چند سال اخیر سینمای ایران با محوریت کودک ساخته شده است. کودکی که یا در ابتدای فیلم از دنیا می‌رود یا در مرکز دایره‌ای قرار می‌گیرد که آدم‌ها قرار است در پیرامون آن اتفاقات گوناگونی را رقم بزنند. در فیلم امیرحسین ترابی ماجرا با گم شدن کودک در ابتدای فیلم آغاز می‌شود و این موضوع قرار است منجر به تقابل آدم‌ها با یکدیگر و پرده برداشتن از حقایقی شود که تا این لحظه یا عیان نشده بودند یا تظاهر به ندانستن آن می‌شد.
هزارتو بی شک متاثر از سینمای اصغر فرهادی بوده اما نه آثار شاخص فرهادی مانند جدایی نادر از سیمین و درباره الی بلکه فیلم همه می دانندبا بازی خاویر باردم و پنه لوپه کروز که موضوع مشابهی را دنبال می‌کرد و هدف آن فیلم نیز به چالش کردن واقعیات درون افراد پس از مفقود شدن دختر خانواده بود. این شباهت اما ظاهری است و نمی‌توان هیچ وجه تشابهی میان اثر فرهادی و فیلم امیرحسین ترابی یافت. کارگردان در نخستین اثرش سعی کرده ریتم اثر را حفظ نماید و با به‌کارگیری تعلیق‌های گوناگون، کنجکاوی تماشاگر را برانگیخته نماید اما عملکرد درخشانی از خود بر جای نگذاشته به این دلیل که در طول داستان شخصیت‌ها ساخته نمی‌شوند.
اگر در فیلم همه می دانند ما به مناسبات میان آدم‌های قصه پی می‌بردیم و می‌توانستیم تصمیمات آنها را با در نظر گرفتن تجربیات گذشته‌شان درک کنیم، در اینجا فیلم چنین موقعیتی در اختیار تماشاگر نمی‌گذارد و تماشاگر اطلاعات قابل درکی از آدم‌های قصه به دست نمی‌آورد. تنش و درگیری میان آنها بیشتر از اینکه به بسط قصه منجر شود، ترفندی اشتباه برای انحراف ذهن مخاطب از مشکلات فیلمنامه بوده است. ترابی به درستی قصد داشته تا با روانشناسی شخصیت‌ها، مخاطب را در در هر لحظه به یکی از آنها برای بچه دزدی مشکوک نماید، اما برای این منظور نیاز به تحلیل درست آدم‌های قصه و واقعیت‌های زندگی‌شان وجود داشته و نمی‌توان با نگاه سطحی به شخصیت‌ها انتظار درک و همراهی با آنها را داشت.
تعلیق‌هایی که در طول قصه نیز به کار می‌رود کیفیت لازم را ندارند و اگر چگونگی ایجاد آن را نادیده بگیریم که خود یک مشکل بزرگ است، اجرا و حتی گره گشایی‌ها نیز در زمان و شرایط مناسبی اجرا نمی‌شود که همین مسئله موجب خستگی تماشاگر می‌شود. خوشبختانه برای مخاطب سینما و متاسفانه برای سینمای ایران، امروزه آثار بسیار با کیفیتی که در آن تعلیق نقش برجسته ای دارد در دسترس علاقه مندان به سینما قرار گرفته است و تعلیق به سبک آنچه که در هزارتو شاهد هستیم، نمی‌تواند رضایت آنها را جلب نماید. بدترین گره گشایی فیلم پایان بندی آن است که بسیار ناامید کننده است.
خوشبختانه شهاب حسینی که در سالهای اخیر در چند فیلم از کارگردان اولی های سینمای ایران حضور داشته، در اینجا هم عملکرد موفقی از خود بر جای گذاشته است. بازی شهاب حسینی یکی از نقات قوت فیلم محسوب می‌شود اما در کنار او بازیگرانی هستند که نتوانسته‌اند همپای او در اثر درخششی داشته باشند. ساره بیات کماکان در حال و هوای فضای عاشقانه قرار دارد و حسی بر نمی‌انگیزد و پژمان جمشیدی نیز انتخابی اشتباه برای فیلم بوده است. از این رو باید گفت که شهاب حسینی به تنهایی توانسته جورِ بازیگری فیلم را بر دوش بکشد و قصه را پیش ببرد.
تماشای هزارتو تجربه آزار دهنده‌ای نیست اما نمی‌توان این نکته را انکار کرد که با اثری ضعیف مواجه هستیم که نمی‌تواند به درستی شخصیت‌هایش را روانشناسی کند. معضلاتی که در فیلم بیان می‌شود بیش از حد تکراری و نخ نما هستند و صرفاً به تصویر کشیدن آنها در یک فیلم سینمایی نمی‌تواند مزیتی محسوب شود. ما از روابط ناسالم اجتماعی آگاه هستیم و از آسیب‌های آن رنج می بریم، اما یادآوری این مسائل در یک فیلم سینمایی بدون نگاه تحلیلی مناسب آیا می‌تواند به وسعت دنیای ذهنی تماشاگر منجر شود؟
نویسنده: بابک مهرورز
منبع: سایت مووی مگ
نظرات کاربران