فیلم عصبانی نیستم! فیلمی ایرانی است که توسط رضا درمیشیان در سال ۱۳۹۲ ساخته و در سی و دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به نمایش درآمد.
به گزارش خوبو، عصبانی نیستم! یکی از بهترین فیلم‌های دهه 90 سینمای ایران است که مورد استقبال منتقدان و تماشاگران قرار گرفت، اما مورد بی‌مهری جشنواره فیلم فجر واقع شد. این فیلم از سایت معتبر IMDB، موفق به کسب نمره متوسط 6.7 شده است. 2900 نفر به این فیلم نمره دادهاند.
این فیلم تنها نماینده سینمای ایران در شصت و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین بود.
دانلود رایگان فیلم عصبانی نیستم!
عوامل و بازیگران فیلم عصبانی نیستم!
عصبانی نیستم! فیلمی است که در ژانر درام و عاشقانه توسط رضا درمیشیان ساخته شده است. این فیلم دومین اثر رضا درمیشیان بوده و در میان بهترین آثار این کارگردان جوان ایرانی قرار دارد. رضا درمیشیان از فیلم‌سازان مطرح سینمای ایران در دهه 90 است که آثار او با استقبال زیادی مواجه شده است. عصبانی نیستم! در کنار بغض، لانتوری و مجبوریم از بهترین آثار ساخته شده توسط اوست.
- نوید محمدزاده با بازی تحسین برانگیزش در این فیلم به ستاره‌ای نوظهور در سینمای ایران تبدیل شد. باران کوثری نیز عملکرد خوبی در این فیلم داشته است.
- نسخه‌ای که در سی‌ودومین جشنوارهٔ فیلم فجر نمایش داده شد با ۱۷ دقیقه سانسور و حذف پایان فیلم بود. این فیلم اشارات صریحی به ۸ سال دوران ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد دارد و داستان دانشجویی اخراجی و ستاره‌دار است و به همین دلیل از سوی طرفداران جمهوری اسلامی «فیلم حامی فتنه» لقب گرفته است.
- سرانجام پس از کش و قوس‌های فراوان و سانسورهای متعدد فیلم با نسخه ۹۹ دقیقه‌ای و ۲۱ دقیقه کوتاه‌تر از نسخه اصلی از چهارشنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۷ روانه سینماها شد.
| کارگردان | رضا درمیشیان |
| تهیه کننده | رضا درمیشیان |
| نویسنده | رضا درمیشیان |
| بازیگران | باران کوثری نوید محمدزاده رضا بهبودی میلاد رحیمی بهرام افشاری |
| تدوین | هایده صفی یاری |
| موسیقی | رضا کولغانی |
| سال ساخت | 1392 |
| نمره IMDB | 6.7 |
| مدت زمان فیلم | 99 دقیقه |
| فروش گیشه | 3٬066٬346٬000 تومان |
خلاصه داستان
فیلم در مورد دانشجوی ممتازی به نام نوید (نوید محمدزاده) است که به دلیل فعالیت‌های سیاسی از دانشگاه اخراج شده است، او نامزدی به نام ستاره (باران کوثری) دارد که از طرف پدرش تحت فشار است و نوید تلاش می‌کند که بتواند مشکلاتش را حل کند…
نقد و بررسی فیلم عصبانی نیستم!
عصبانی نیستم را احتمالاً می‌بایست به عنوان بحث برانگیزترین فیلم تاریخ سینمای ایران معرفی نمود. اثری که در سال 1392 ساخته شد اما بلافاصله حتی در همان دوره از جشنواره فیلم فجر از بخش جوایز کنار گذاشته شد و پس از آن نیز به‌طور کامل توقیف شد. در سال‌های اخیر بارها صحبت از اکران سراسری این اثر به میان آمده اما هر بار به دلایل گوناگون، عصبانی نیستم رنگ اکران را به خود ندیده به‌طوریکه منجر به صدور بیانیه‌های گوناگون از سوی کارگردان طی سال‌های اخیر شد. اما در نهایت عصبانی نیستم در سال 1397 با ممیزی‌های فراوان به اکران عمومی درآمد.
داستان فیلم درباره دانشجوی اخراجی به اسم نوید (نوید محمد زاده) است که به واسطه فعالیت‌های سیاسی از دانشگاه اخراج شده و حالا گرفتار جامعه‌ای شده که به هیچ‌وجه سر سازگاری با او ندارد. نوید که به دلیل مشکلات شخصی‌اش به اختلالات روانی دچار شده و برای مهار عصبانیت خود به مصرف قرص روی آورده، تمام تلاش خود را به کار می‌بندد تا بتواند در مقابل جامعه ویران پیرامونش که در آن همه چیز با “دزدی” و “دلالی” پیش می‌رود، رفتار متعادلی از خود به نمایش بگذارد. جامعه‌ای که نقطه روشنی از اخلاق به چشم نمی‌خورد و در آن همه در پی چیره شدن بر یکدیگر برای کسب یک زندگی بهتر هستند؛ یک بحران اخلاقی که نوید توان همسو شدن با آن را ندارد.
رضا درمیشیان در دومین تجربه کارگردانی‌اش به خوبی توانسته شخصیت نوید را در طول داستان بسط و گسترش دهد و به تماشاگر این اجازه را بدهد که به ذهن او وارد شده و دنیا را از قاب چشمان او نظاره کند. شخصیت نوید در طول داستان در انواع و اقسام موقعیت‌های اجتماعی قرار می‌گیرد که همگی آنان برخاسته از شرایط اجتماعی جامعه کنونی ایران است و به همین جهت تماشاگر خیلی زود احساس همدردی خود را با نوید ابراز می‌نماید. شخصیت‌هایی که فیلم در مقابل نوید قرار می‌دهند، در تعریف عمومی افراد محترمی هستند که در این میان می‌توان دکتر و مهندس و… را جستجو نمود. اما درمیشیان با زیرکی سرنوشتی متفاوت برای هریک از آنان ترسیم کرده که هرکدام بازتاب بخشی از جامعه حال حاضر ایران هستند.
به عنوان مثال در بخشی از فیلم نوید به سراغ دکتری می‌رود که فعالیت خود را کنار گذاشته و از بحران تحریم برای خود فرصتی خلق کرده تا به ثروت برسد! یا در بخشی دیگر دوست نوید را می‌بینیم که در یک بوتیک کار می‌کند و با کنایه اعلام می‌کند که مدیریت خوانده تا بتواند مغازه را مدیریت نماید و البته از آرزوی خود برای ازدواج با فرزند یک آقازاده سخن می‌گوید؛ آرزویی که نشان از یک ناامیدی بزرگ در نسل جوانی دارد که از فعالیت در مشاغل گوناگون ناامید شده و به این نتیجه رسیده که راه حل نهایی برای خروج از بحران، متصل شدن به افراد صاحب نفوذ است!
درمیشیان این ایده را در ادامه داستان با پیامی مستقیم در شخصیت پدر ستاره به تصویر می‌کشد. فردی که تماشاگر تا پیش از رویت او، تصویر کلیشه‌ای از وی و مخالفتش برای ازدواج ستاره با نوید در ذهن دارد اما زمانی که به داستان وارد می‌شود، او را فردی مستاصل می‌یابیم که ملتمسانه از نوید درخواست می‌کند تا ستاره را به حال خودش رها کند تا او سرنوشت بهتری نصیبش شود و پس از مخالفت نوید، برای او توضیح مفصلی از شرایط اقتصادی سر می‌دهد که نوید توان پاسخگویی به آن را ندارد و مات و مبهوت می‌گردد که در اصل، این مخاطب جوان فیلم است که در این صحنه پاسخی برای ارائه ندارد و به درماندگی‌اش پی می‌برد!
خوشبختانه عصبانی نیستم در فرم به بلوغ رسیده و به نظر می‌رسد که درمیشیان به خوبی بر جزئیات اثرش آگاه بوده است. دوربین به درستی در لحظات پرتنش به سر می‌برد دارد که به نوعی بیانگر حال و روز نوید در هنگام ملاقات ستاره است. استفاده صحیح از عنصر رنگ در داستان که اغلب در گذشته نوید و ستاره برجسته‌تر به نمایش در می‌آید و تداعی‌گر گذشته شاد این دو نفر است، به درستی در فیلم به کار گرفته شده و در نقطه مقابل، تیره روزی نوید نیز با حداقل رنگ در تصویر قابل مشاهده است.
عصبانی نیستم همچنین در رقم زدن عاشقانه‌اش به بهترین وجه ممکن عمل کرده تا عشق میان نوید و ستاره یکی از جذاب‌ترین‌های سینمای ایران در سال‌های اخیر باشد. عاشقانه‌ای که در آن جنگ و جدل به چشم می‌خورد و با خشمی دائمی همراه است اما پیوند عاشقانه این دو خیلی زود ویرانی‌های زندگی شان را از یادشان می‌برد تا آنان را در دشت عشق آتشین‌شان رها نماید. زمانی که نوید و ستاره در کنار یکدیگر حضور دارند، آرامش قلبی عمیقی در وجودشان برقرار است و به نظر می‌رسد تنها در این لحظات است که می‌توانند زندگی را تجربه نمایند. فیلم در یکی از سکانس‌های ماندگارش، عاشقانه ساده اما تاثیرگذاری را در سینما به تصویر می‌کشد که با بازی فوق‌العاده نوید محمدزاده همراه است. سکانسی که در آن می‌توان مجموعه دردهای نوید را در چشمان و میمیک صورت او جستجو نمود.
حضور نوید محمدزاده در عصبانی نیستم یک امتیاز ویژه برای این اثر بوده. بازیگری که سال‌ها پس از ساخت عصبانی نیستم تبدیل به ستاره سینمای ایران شده و نخستین نقش آفرینی مهم او در این اثر رقم خورده است. محمدزاده با دقت و جزئیات فراوان موفق به خلق شخصیت نوید شده است. وی به خوبی توانسته حد فاصل باریک میان آرامش و خشم را به تصویر بکشد و تماشاگر را با خود همراه سازد. بازی محمدزاده در عصبانی نیستم یکی از بهترین‌های چند سال اخیر سینمای ایران است. در نقطه مقابل نیز باران کوثری به خوبی موفق شده زوج مناسبی با محمدزاده تشکیل دهد که موفقیت آن به ساخته بعدی کارگردان یعنی لانتوری نیز کشیده شد. احتمالاً می‌بایست زوج عاشقانه کوثری و محمدزاده را در این فیلم یکی از بهترین‌های سال‌های اخیر ایران برشمرد.
با اینحال فیلم در روایت برخی از خرده داستان‌های فرعی‌اش با مشکل مواجه است که اصلی‌ترین مورد مربوط به هم‌خانه‌های نوید بوده که نوازنده هستند. حضور این دو شخصیت در طول داستان صرفاً به بیانیه‌هایی سراسر بغض در حوزه موسیقی گذشته و کارکرد دیگری در داستان ندارد. این دو نه نقشی در روایت داستان اصلی ایفا می‌کنند و نه حضور یا حذفشان تاثیری در سرنوشت داستان دارد. توجه و دقت بیشتر در خلق و نحوه استفاده از این افراد معترض در مقابل دوربین شاید می‌توانست به نتیجه بهتری منجر شود.
عصبانی نیستم اگرچه با ممیزی‌های شدیدی نسبت به نسخه اصلی مواجه شده، اما کماکان اثری اجتماعی و تماشایی است. ممیزی‌های فراوان فیلم، فعالیت دانشگاهی نوید را در طول داستان گنگ و نامفهوم باقی گذاشته و در نهایت ضربه نهایی را به پایان‌بندی اثر زده است که تفاوت کاملاً آشکاری با نسخه اصلی دارد. پایان بندی جدید برخلاف رویه اصلی داستان که نافذ و صریح است، با اعمال ممیزی چنان بی‌خاصیت گشته که احتمالاً سبب غافلگیری بسیاری از مخاطبین سینما خواهد شد. با اینحال عصبانی نیستم هنوز هم می‌تواند تداعی‌گر درد نسل جوان باشد که حالا در وضعیت سرشار از تناقض جامعه، گرفتار وضعیتی شده که هیچ راه فراری برای آن وجود ندارد.
در یکی از سکانس‌های مهم فیلم زمانی که نوید به‌طور کامل از جامعه خویش ناامید شده، از ستاره درخواست می‌کند که با او به خارج از کشور برود اما ستاره می‌گوید که اینجا وطن ماست و همه چیز درست می‌شود و نوید در پاسخ می‌گوید: “همیشه گفته‌اند همه چیز درست می‌شود اما هر سال بدتر میشه!” شاید بتوان این پیام را کلیت سخن درمیشیان در ساخت این عنوان دانست. جامعه‌ای که هر سال بیش از گذشته دچار فروپاشی‌های اخلاقی و اقتصادی می‌گردد و اخلاق در آن هر روز یک گام به عقب بر می‌دارد و در نهایت آدمی را با این پرسش مواجه می‌سازد: “آیا می‌توانم عصبانی نباشم؟!”
نویسنده: میثم کریمی
منبع: سایت مووی مگ
فهرست جوایز فیلم عصبانی نیستم!
در سی و دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، فیلم عصبانی نیستم! نامزد دریافت پنج سیمرغ بلورین از جمله بهترین بازیگر نقش اول مرد (نوید محمدزاده) و بهترین بازیگر نقش اول زن (باران کوثری) شد، اما اعمال نفوذهای بیرونی موجب شد، نام این فیلم از فهرست جوایز کنار رود.
فرامرز قریبیان که یکی از اعضای مستقل هیئت داوران جشنواره سی و دوم فیلم فجر بود اعلام کرد که نوید محمدزاده به اتفاق آرا بهترین بازیگر نقش اول مرد شده بود اما سیمرغ را به رضا عطاران دادند.
رضا عطاران برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد در جشنواره سی و دوم فیلم فجر در مصاحبه‌ای کوتاه گفت:
این سیمرغ متعلق به من نیست؛ زیرا رای هیئت داوران جشنواره فیلم فجر انتخاب نوید محمدزاده به‌عنوان بهترین بازیگر مرد جشنواره بوده. به همین خاطر این جایزه را متعلق به ایشان می‌دانم نه خودم. همین.
نظرات کاربران