برای بسیاری از افراد، کاشت مو می‌تواند به بازگرداندن موها تا حدی کمک کند. اگر کم‌پشت شدن موهایتان یا کچل شدن واقعاً شما را آزار می‌دهد، این روش می‌تواند یکی از راه‌های مطمئن در بهبود ظاهر موهایتان باشد. اما ابتدا باید با پزشک خود در مورد آنچه می‌توانید در حین و بعد از جراحی انتظار داشته باشید، صحبت کنید. ریزش مو ممکن است به دلیل طاسی مردانه (همچنین به عنوان آلوپسی آندروژنتیک شناخته می‌شود)، التهاب پوست سر یا آسیب به پوست سر باشد. صدمات ناشی از سوختگی، جراحی یا تصادفات رانندگی نیز ممکن است باعث ایجاد نواحی دائمی ریزش مو شود که با کاشت مو می‌توان آن را پنهان کرد.
در موارد خفیف ریزش مو، درمان‌ها شامل داروهای تجویزی، ماینوکسیدیل یا در نهایت پذیرفتن خود به همان شکلی است که هستید. باید این موضوع را در نظر داشته باشید که کاشت مو، درمانی برای طاسی با الگوی مردانه نیست. پیوندها پوست سر طاس را می‌پوشانند، اما از شما در برابر ریزش بیشتر محافظت نمی‌کنند. از آنجایی که طاسی با الگوی مردانه یک وضعیت پیش‌رونده برای اکثر مردان است، ممکن است ارزش آن را داشته باشد که جراحی را با دیگر درمان‌های پزشکی برای کند کردن روند طاسی در نظر بگیرید.
کاشت مو چیست؟
گرافت مو، تکه‌های ریز پوست سر حاوی یک یا دو تار مو هستند که برای قسمت سالم سر (معمولاً پشت سر) برداشت می‌شوند و به قسمتی از پوست سر خالی از مو پیوند می‌زنند. این یک نوع جراحی است که موهای شما را از نواحی پرپشت سر جابه‌جا می‌کند تا ناحیه‌ای را با موهای نازک یا بدون مو را پر کند. این روش معمولاً در مطب و توسط پزشک متخصص پوست‌ومو انجام می‌شود. برای انجام این کار، ابتدا جراح، پوست سر شما را تمیز می‌کند و دارویی برای بی‌حس کردن پشت سر شما تزریق می‌کند. پزشک یکی از دو روش را برای پیوند انتخاب می‌کند: جراحی نوار واحد فولیکولی (FUSS) یا استخراج واحد فولیکولی (FUE).
جراحی واحد فولیکولی
با FUSS، جراح یک نوار 6 تا 10 اینچی از پوست را از پشت سر شما برمی‌دارد. آن را کنار می‌گذارند و پوست سر را بسته می‌دوزد. این ناحیه بلافاصله توسط موهای اطراف آن پنهان می‌شود. در مرحله بعد، تیم جراح نوار پوست سر برداشته شده را به 500 تا 2000 گرافت ریز تقسیم می‌کند که هر کدام دارای یک مو یا فقط چند تار مو هستند. تعداد و نوع پیوندی که دریافت می‌کنید، به نوع مو، کیفیت، رنگ و اندازه ناحیه‌ای که پیوند را انجام می‌دهید، بستگی دارد.
استخراج واحد فولیکولی
اگر روش FUE را انجام می‌دهید، تیم جراح پشت پوست سر شما را می‌تراشد. سپس، پزشک فولیکول‌های مو را یکی‌یکی از آنجا خارج می‌کند. این ناحیه با نقاط کوچکی بهبود می‌یابد که موهای موجود شما را می‌پوشاند. پس از آن مرحله، هر دو روش یکسان است. بعد از اینکه گرافت‌ها را آماده کردند، جراح ناحیه‌ای را که موها می‌روند تمیز و بی‌حس می‌کند، سوراخ‌ها یا شکاف‌هایی را با چاقوی جراحی یا سوزن ایجاد می‌کند و هر گرافت را با ظرافت در یکی از سوراخ‌ها قرار می‌دهد. آنها احتمالاً از سایر اعضای تیم برای کاشت پیوندها نیز کمک خواهند گرفت. بسته به اندازه پیوندی که دریافت می‌کنید، فرآیند حدود 4 تا 8 ساعت طول می‌کشد. اگر به ریزش مو ادامه می‌دهید یا تصمیم می‌گیرید موهای ضخیم‌تری می‌خواهید، ممکن است بعداً به روش دیگری نیاز داشته باشید.
از دیگر روش‌های کاشت مو
کاشت مو به روش نوار FUT
کاشت موی نواری FUT، روش استانداردی است که در 70 درصد بیماران استفاده می‌شود و یکی از مؤثرترین تکنیک‌ها برای کاشت مو است. به طور معمول، بیمار باید موهای خود را بلند بگذارد، زیرا این کار باعث می‌شود بقیه موها بخیه‌ها را بپوشانند. پس از دراز کشیدن بیمار روی کاناپه، جراح پیوند مو بی‌حسی موضعی را در ناحیه اهدایی که می‌خواهد موها را از آن بردارد، اعمال می‌کند.
سپس یک نوار نازک از آن پوست سر مودار را می‌گیرد و زیر میکروسکوپ، تمام واحدهای فولیکولی را جداگانه جدا می‌کند. در حالی که تکنسین‌ها این کار را انجام می‌دهند، پزشک بخیه‌ها را می‌گذارد که معمولاً قابل جذب هستند و نیازی به برداشتن ندارند. پس از یک استراحت کوتاه، پزشک ناحیه گیرنده را بی‌حس کرده و برش‌هایی با سوزن در ناحیه گیرنده ایجاد می‌کند. سپس گرافت‌های واحد فولیکولی توسط تکنسین‌ها در برش‌ها قرار می‌گیرند.
کاشت مو به روش microFIT
MicroFIT به دلیل استفاده از ابزارهای کوچک و دقیق به این نام خوانده می‌شود. اساس این روش در واقع بر مبنای روش FIT سنتی است. به دلیل تفاوت در ابزارهای مورد استفاده در این روش، تفاوت در حذف و کاشت مو و همچنین رفع برخی عیوب و مشکلات در روش microFIT روشی جدا از FIT سنتی در نظر گرفته می‌شود. در روش Micro FIT نیازی به برداشتن نوار پوستی نیست. این روش با زخم و خونریزی همراه نیست و نیازی به بخیه ندارد.
در این روش از واحدهای فولیکولی یا فولیکولاریونیت استفاده می‌شود. microFIT به عنوان روش کاشت مو بدون جراحی شناخته می‌شود. به این دلیل که تنها سوراخ‌هایی با اندازه 0.6 تا 0.9 روی پوست سر برای برداشت و کاشت مو ایجاد می‌شود. به طوری که خونریزی در این روش، حدود یک قطره امکان‌پذیر است و عوارض جانبی به حداقل ممکن رسیده است.
کاشت مو به روش SUT
در روش SUT، تکنسین فولیکول‌های مو را از پشت سر یا قسمت‌های کناری سر استخراج می‌کند. این نواحی به این دلیل که فاقد هورمون‌های مردانه هستند و معمولاً دچار ریزش نمی‌شوند، نواحی اهدا کننده مو نامیده می‌شوند. بنابراین اگر این فولیکول‌ها را روی نواحی طاس بکاریم، نمی‌ریزند. با این حال، پزشک شما با توجه به پوست، وضعیت هورمونی، سن، نوع طاسی، نوع پوست و غیره، مناسب‌ترین روش کاشت مو را انتخاب می‌کند.
SUT، یکی از مدرن‌ترین و محبوب‌ترین روش‌های کاشت مو است که معمولاً برای اکثریت مناسب است. فولیکول‌ها با ظرافت استخراج شده و سپس با روش میکروگرافت کاشته می‌شوند. عوارض این روش به طور قابل‌توجهی کمتر از روش‌های کلاسیک و قدیمی است. تجهیزات و تکنیک‌های به کار رفته برای استخراج و کاشت فولیکول‌ها، بسیار ظریف و دقیق هستند. هیچ زخمی وجود نخواهد داشت. با این حال، همه چیز به تخصص و دانش متخصص و تکنسین برای اجرای صحیح و ایمن روش برمی‌گردد.
کاشت مو به روش BHT
BHT (کاشت موی بدن) یا BHHT (کاشت موی بدن به سر)، پیوند مو با استفاده از همان روش FUE (استخراج واحد فولیکولی) انجام می‌شود، بنابراین این روش نیز بدون بخیه است. در روش BHT، ناحیه اهدا کننده مو پشت سر نیست، بلکه قسمت دیگری از بدن است. این می‌تواند ریش، سینه، پشت، ناحیه شکم، پاها و بازوها باشد. پس از برداشت پیوند از هر یک از این نواحی بدن، این پیوندها در ناحیه طاس سر پیوند می‌شوند. BHT فقط در افرادی که از طاسی شدید رنج می‌برند، انجام می‌شود که دارای موهای ذخیره شده بسیار کمتر یا بسیار نازک در پشت سر خود هستند. بنابراین این تکنیک حتی به افرادی که دارای ریزش موی شدید هستند، امید زیادی می‌دهد.
چه کسانی ممکن است از کاشت مو سود ببرند؟
کاشت مو می‌تواند ظاهر و اعتمادبه‌نفس شما را بهبود بخشد. کاندیدهای خوب برای کاشت مو عبارت‌اند از:
- زنان با موهای نازک
- مردان با الگوی طاسی مردانه
- فردی که در اثر سوختگی یا آسیب پوست سر، مقداری مو از دست داده است.
این در حالی است که کاشت مو، گزینه خوبی برای موارد زیر نیست:
- افرادی که به اندازه کافی سایت‌های موی «اهداکننده» ندارند تا بتوانند موها را برای کاشت از آن جدا کنند.
- افرادی که ریزش موی آنها به دلیل داروهایی مانند شیمی‌درمانی است.
- زنانی که دارای الگوی گسترده ریزش مو در سرتاسر پوست سر خود هستند.
- افرادی که پس از جراحت یا جراحی، دچار اسکارهای کلوئیدی (اسکارهای ضخیم و فیبری) می‌شوند.
کاشت مو با چه عوارضی همراه است؟
عوارض جانبی کاشت مو معمولا جزئی بوده و در عرض چند هفته برطرف می‌شود. آنها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
درد
درد، یک شکایت رایج در بیماران جراحی نواری است، اما بیمارانی که تحت عمل برداشتن واحد فولیکولی قرار می‌گیرند نیز ممکن است از درد در ناحیه اهداکننده شکایت داشته باشند. ممکن است هیپو و هیپراستزی در ناحیه اهدا کننده وجود داشته باشد. چندین مسکن مانند ایبوپروفن، استامینوفن و ترامادول در دسترس هستند و می‌توان از آنها با تجویز پزشک استفاده کرد.
اِدِم
این عارضه بعد از عمل، روی صورت و در روز سوم جراحی ابتدا روی پیشانی و سپس پلک‌های فوقانی، پلک‌های تحتانی و گونه ظاهر می‌شود. اقدامات دارویی، نقش کمتری نسبت به اقدامات غیردارویی دارد. ادم بعد از عمل را می‌توان با استفاده از تریامسینولون استات در محلول تومسانس کاهش داد. موقعیت بعد از عمل بیمار نیز در ادم صورت نقش دارد، اگرچه کمی بحثبرانگیز است. توصیه‌های معمول برای کاهش این عارضه، دراز کشیدن به پشت یا کمی به سمت بالا است. از خوابیدن به یک طرف یا در وضعیت مستعد ادم باید اجتناب کرد. اِدم همراه با درد و قرمزی در ناحیه اهداکننده و ناحیه گیرنده و صورت با یا بدون تب باید جدی گرفته شود و اقدامات فوری پزشکی ضروری است.
آنافیلاکسی
هر بیماری که ورم زودهنگام روی صورت با یا بدون کهیر ایجاد می‌کند، باید از نظر واکنش آلرژیک در نظر گرفته شود. ممکن است مشکل در تنفس و افت فشار خون وجود داشته باشد. داروهای رایج مورد استفاده در دوره بعد از عمل که ممکن است باعث واکنش‌های آلرژیک شوند عبارت‌اند از:
- آنتی‌بیوتیک‌ها
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
- پوویدون ید
- عوامل مسدود کننده عصبی-عضلانی
واکنش‌های آلرژیک به بی‌حس کننده‌های موضعی بسیار نادر است. آنتی‌هیستامین‌ها، داروی انتخابی در بهبود علائم کهیر حاد هستند. با این حال، آنها نسبتاً کند عمل می‌کنند. اثر ضد التهابی استروئیدها، به تسکین سریع‌تر علائم کمک می‌کند.
خارش
خارش بعد از عمل، یک پدیده شایع در ناحیه اهداکننده و گیرنده است. خشک شدن و پوسته پوسته شدن، علت این خارش است. شست‌وشوی سر از روز سوم و استفاده موضعی آلوئه‌ورا یا روغن‌های مخصوص، می‌تواند به کنترل مؤثر خارش کمک کند. استفاده از آنتی‌هیستامین خوراکی نقش کمی در بهبود علائم مرتبط با خارش دارد. اگر خارش به صورت کنترل‌نشده باقی بماند، پزشک می‌تواند یک محلول استروئیدی موضعی برای مدت کوتاهی برای شما تجویز کند.
سکسکه
این یک شکایت غیرعادی پس از کاشت مو است، اما ممکن است در حین یا بلافاصله پس از کاشت مو ظاهر شود. سکسکه به دلیل تحریک عصب فرنیک است که ناحیه پس از گوش را عصب می‌کند. این اعصاب در طول برداشت نواری تحریک می‌شوند و در مواردی حتی ممکن است باعث سکسکه شود. درمان معمولی کمکی می‌تواند مشکل را حل کند و در غیر این صورت، کلرپرومازین 25 میلی‌گرم خوراکی دو تا سه بار در روز می‌تواند توسط پزشک تجویز شود.
افلوویوم بعد از عمل
معمولاً ریزش موی بیش از حد موهای موجود پیوند نشده از ناحیه گیرنده را ریزش موی شوکی یا افلوویوم می‌نامند. افلوویوم می‌تواند آناژن یا تلوژن باشد که معمولاً بیشتر پس از 3 تا 4 هفته پس از پیوند رخ می‌دهد. این افلوویوم می‌تواند به دلیل ضربه مستقیم به فولیکول‌های موی موجود در حین ایجاد شکاف، ادم بیش از حد و ترومای عروقی در حین ایجاد شکاف باشد. نقش آدرنالین در افلوویوم مشخص نیست.
استفاده از محلول ماینوکسیدیل به رشد مجدد موها کمک می‌کند اما در غیر این صورت پس از 3 تا 4 ماه دوباره رشد می‌کنند. در این مورد باید به بیمار مشاوره داده شود و بیماران زن باید قبل از پیوند در مورد احتمال افلوویوم به آنها توضیح داده شود. موهای کاشته شده معمولاً در عرض 3 تا 4 هفته پس از کاشت می‌ریزند. این آناژن افلوویوم، به دلیل قطع حاد تغذیه عروقی در طول فرآیند پیوند فولیکول‌های موی اهداکننده است.
فولیکولیت
التهاب فولیکول‌ها، فولیکولیت نامیده می‌شود. عوامل محرک می‌تواند ضربه فیزیکی یا تحریک شیمیایی باشد. فولیکولیت غیر عفونی نیاز به فشرده‌سازی گرم به مدت 15 دقیقه برای دو تا سه بار در روز دارد. التهاب همراه با اریتم، پوسچول‌های پراکنده و کیست‌های متعدد، نشان‌دهنده وجود عفونت است. چنین عفونت‌هایی ممکن است نیاز به مداخله درمان‌های پزشکی فوری، آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی (IV) و در صورت لزوم بستری در بیمارستان داشته باشند.
پس از جراحی چه انتظاری می‌توان داشت؟
پس از جراحی، پوست سر شما ممکن است بسیار حساس باشد. ممکن است برای چند روز نیاز به مصرف داروهای مسکن داشته باشید. جراح از شما می‌خواهد که حداقل یک یا دو روز روی پوست سرتان بانداژ قرار دهید. آنها همچنین ممکن است یک آنتی‌بیوتیک یا یک داروی ضدالتهابی را برای شما تجویز کنند که تا چند روز مصرف کنید. اکثر افراد 2 تا 5 روز پس از عمل می‌توانند به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند. در عرض 2 تا 3 هفته پس از جراحی، موهای کاشته‌شده می‌ریزند، اما باید در عرض چند ماه متوجه رشد جدید شوید. اکثر افراد پس از 6 تا 9 ماه شاهد 60 درصد رشد موهای جدید خواهند بود. برخی از جراحان، داروی رشد مو ماینوکسیدیل (Rogaine) را برای بهبود رشد مو پس از کاشت تجویز می‌کنند، اما مشخص نیست که چقدر خوب عمل می‌کند.
کلام پایانی
اگر دچار ریزش مو یا نازک شدن مو هستید، گزینه‌های درمانی مختلفی در دسترس هستند. اما هیچ درمانی به طور تضمینی مؤثر نیست و هزینه‌ها می‌تواند به سرعت بالا برود، به خصوص که درمان‌های ریزش مو به ندرت توسط بیمه پوشش داده می‌شود. چنانچه با پزشک خود در مورد درمان‌ها صحبت کرده‌اید یا متوجه شده‌اید که سایر درمان‌های رایج رشد مجدد مو برای شما موثر نبوده است، به دنبال کاشت مو باشید. اگر کاندیدای خوبی برای پیوند هستید و تیم پزشکی شما فکر می‌کند که احتمالاً نتایج مثبتی خواهید دید، ممکن است این روش ارزش بررسی داشته باشد.
نظرات کاربران