فیلم خوابم می آد فیلمی ایرانی است که توسط رضا عطاران در سال ۱۳۹۰ ساخته شده و در سی امین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر به نمایش درآمد.
به گزارش خوبو، خوابم می آد یکی از بهترین فیلمهای کمدی سینمای ایران در دهه 90 است. این فیلم از سایت معتبر IMDB، نمره متوسط 5.6 را کسب کرده است. 1300 نفر به این فیلم نمره دادهاند.
عوامل و بازیگران فیلم خوابم می آد
خوابم می آد فیلمی است که در ژانر کمدی، درام و عاشقانه توسط رضا عطاران ساخته شده است. رضا عطاران از افراد نام‌آشنای کمدی ایران است که در بسیاری از سریال‌ها و فیلمهای طنز مطرح کشورمان بازی کرده است. او پس از موفقیت در ساخت سریال‌های کمدی برای صدا و سیما، برای اولین بار فیلم خوابم می آد را به روی پرده سینماها برد و با استقبال خوبی نیز مواجه شد. او پس از این فیلم، دو فیلم رد کارپت و دراکولا را نیز ساخت.
در این فیلم اکبر عبدی نقش یک زن سالخورده را بازی می‌کند. این برای دومین بار پس از فیلم آدم برفی است که اکبر عبدی نقش زن را بازی می‌کند.
نام فیلم در ابتدا “هیچکس فرشته نیست” و “رضا هرگز نمی خوابد” بود.
| کارگردان | رضا عطاران |
| تهیه کننده | محمدرضا تخت کشیان جواد فرحانی |
| نویسنده | احمد رفیع زاده |
| بازیگران | اکبر عبدی مریلا زارعی ویشکا آسایش رضا عطاران سروش صحت ناصر گیتی جاه اصغر سمسارزاده حسین محب اهری فاطمه هاشمی خداداد عزیزی عزت الله مهرآوران |
| تدوین | محمد توکلی رضا عطاران |
| موسیقی | حمیدرضا صدری |
| سال ساخت | 1390 |
| مدت زمان فیلم | 95 دقیقه |
| نمره IMDB | 5.6 |
خلاصه داستان
رضا (رضا عطاران) معلمی ساده و درستکار که به سن میانسالی رسیده و در برقراری ارتباط با زن‌ها مشکل دارد، با دختری پاستیل فروش (مریلا زارعی) آشنا می‌شود. دختر، برای پیوند کلیه خواهرش با مشکل روبروست و رضا را ترغیب به کارهایی می‌کند که باب میلش نیست و …
نقد و بررسی فیلم خوابم می آد
داستان فیلم یکجورایی الهام گرفته شده از فیلم «پولها رو بردار و فرار کن» ساخته وودی آلن هست. البته همانطور که حدس خواهید زد، داستان به طرز شگفت آوری ایرانیزه شده و بسیاری از موارد فیلم وودی آلن هم در این فیلم وجود ندارد!
10 دقیقه ابتدایی فیلم طوفانی آغاز می‌شود و سیل شوخی‌های رنگارنگ بر سر تماشاگر خراب می شود. این شوخی‌ها در کل بامزه هستند اما احتمالاً عده ای هم پیدا خواهند شد که به این شوخی‌ها رکیک بگویند! عطاران در نشست خبری فیلم درباره سوال یکی از خبرنگاران درباره شوخی‌های رکیک فیلم این پاسخ را داده بود : “هرچقدر آدم بزرگتر می‌شود، متوجه می‌شود توالت چیز بدی نیست، فحش دادن چیز بدی نیست، مسائل جنسی چیز بدی نیست و شما هم بعدا این‌ها را متوجه می‌شوی!”
رضا عطاران (البته در مقام کارگردان) خوابم میاد را به دو بخش تقسیم کرده، اولی کمدی آشنایی که خودش در اجرای آن تسلط دارد و قسمت دوم هم یک درام نسبتاً سیاه. اما نتوانسته توازن را میان این دو بخش به درستی ایجاد کند و منجر به ناهماهنگی نیمه اول و دوم فیلم شده است.
در نیمه اول فیلم همانطور که اشاره کردم شاهد شوخی‌های مختلفی هستیم که به لطف حضور عطاران و اکبر عبدی (در نقش مادر عطاران!) واقعاً جذاب هستند. اما در بخش دوم فیلم که بیشتر به سمت درام سوق پیدا می‌کند، عطاران بسیار عجول رفتار کرده و این بخش از فیلم را کاملاً بی ارتباط با بخش اول فیلم کارگردانی کرده است چنانچه در نیمه دوم تماشاگر این سوال را از خود می پرسد که آیا تابه‌حال در حال تماشای یک اثر کمدی بوده یا بی جهت می‌خندیده؟!
جنجال‌برانگیزترین بخش فیلم که تا قبل از ساخته شدن فیلم هم صحبت از آن شنیده می شد، حضور اکبر عبدی در نقش یک زن بود. اگر خاطرتان باشد عبدی سال‌ها پیش در فیلم آدم برفی هم نقش آفرینی مشابهی را تجربه کرده بود که منجر به وقوع اتفاقات مختلف برای فیلم شده بود. حالا بعد از سال‌ها بار دیگر ما شاهد حضور عبدی در یک نقش زنانه دیگر هستیم که این بار هم با قدرت به اجرا درآمده است. اکبر عبدی بازی فوق العاده‌ای در نقش مادر رضا از خود ارائه کرده و اینجاست که می‌توان فرق نسل بازیگران گذشته را با امروز درک کرد!
اما جدای از حضور موفق اکبر عبدی در این نقش، باید تاسفی هم به حال سینمای ایران خورد چرا که بخشی از حضور اکبر عبدی در این فیلم به دلیل محدودیت‌هایی بوده که می‌توانست با حضور یک زن در این نقش برای بازیگران فیلم ایجاد شود. مطمئناً اگر هر بازیگر زنی به جای اکبر عبدی این نقش را ایفا می‌کرد، بازیگران فیلم تا این حد در مقابل او راحت رفتار نمی‌کردند!
یکی دیگر از نکات مثبت خوابم می آد فیلمبرداری خوب هومن بهمنش است که با استفاده از تکنیک های روز انجام گرفته است. کم پیش می‌آید که در این دوره و زمانه فیلمی ایرانی ببینید و در آن دوربین به دنبال شخصیت‌ها راه بیفتد و کات نخورد که خوابم می آد یکی از همین فیلم‌هاست.
نمی دانم تشابه اتفاقی است یا عمداً اقدام به این کار کرده‌اند، اما یکی از سکانس های ماندگار فیلم مالنا در خوابم می آد به نحوی دیگر تکرار شده!
به مانند بسیاری دیگر از فیلمهای ایرانی، در خوابم می آد نیز تمام بار داستان بر دوش شخصیت اصلی داستان است و شخصیت های مکمل هیچ نقش مشخصی در پیشبرد فیلمنامه ندارند.
ویشکا آسایش یکی از همین بازیگران نقش مکمل است که بود و نبودش در فیلم تاثیری ندارد! واقعاً نمی دانم برای چه از ویشکا آسایش در چنین نقش عجیب و غریبی استفاده کرده‌اند!
اما زوج عطاران و زارعی به خوبی در فیلم جواب داده است. این دو قبلا هم در خروس جنگی با یکدیگر همبازی بوده‌اند و اتفاقاً آن فیلم فروش خوبی را هم در گیشه تجربه کرد. این دو در خوابم می آد هم مکمل خوبی برای یکدیگر هستند.
بازیگر نقش کودکی رضا (که اسمش نمی دانم چیست!) استعداد بسیار خوبی دارد و مطمئنم اگر افرادی پیدا شوند که این استعداد را به درستی پرورش دهند در سال‌های بعد می توان او را تبدیل به یکی از سرمایه های سینمای ایران کرد.
یکی از موارد جالب و تحسین برانگیز انتخاب بازیگران در این فیلم مربوط به پیشکسوتان سینمای ایران است که شاید خیلی مدت باشد هیچکدام از آن‌ها را ندیده باشید. اصغر سمسار زاده، ناصیر گیتی جاه و حسین محب اهری از جمله بازیگرانی هستند که در این فیلم حضور دارند.
اما شاید بحث‌برانگیزترین بخش فیلم مربوط به پایان بندی عجیب و غریبش باشد که داد خیلی ها را درآورد! این پایان بندی نه چندان خوش از آن دسته پایان بندی هایی است که مخاطب عام نمی تواند به درستی با آن ارتباط برقرار کند. معمولاً در سینمای ایران عرف هست که فیلمهای کمدی پایان بندی مشخصی داشته باشند و یا با استفاده از سلسله تصاویر (نمونه کلاسیکش دست و سوت زدن در هنگام نشان دادن آسمان است!) این پایان بندی شاد را به تماشاگر القا کنند اما عطاران در اولین تجربه کارگردانی‌اش تصمیم گرفت تا مسیری خلاف جهت عرف سینمای کمدی ایران طی کند و بابت جسارتش باید به او تبریک بگویم.
نویسنده: میثم کریمی
منبع: سایت مووی مگ
فهرست جوایز فیلم خوابم می آد
در سی امین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، فیلم خوابم می آد نامزد دریافت چهار سیمرغ بلورین برای بهترین بازیگر نقش اول مرد (رضا عطاران)، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (اکبر عبدی)، بهترین چهره پردازی (ایمان امیدواری) و بهترین جلوه‌های ویژه میدانی (عباس شوقی) شد و در پایان موفق به کسب یک سیمرغ بلورین شد. همچنین این فیلم در بخش نگاه نو جشنواره نامزد دریافت سه سیمرغ بهترین فیلم، بهترین کارگردانی (رضا عطاران) و بهترین بازیگر مرد (ناصر گیتی جاه) شد و در پایان یک سیمرغ بلورین و یک لوح تقدیر دریافت کرد.
- برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (اکبر عبدی) دوره ۳۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۰
- برنده سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی بخش نگاه نو (رضا عطاران) دوره ۳۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۰
- لوح تقدیر بهترین بازیگر مرد بخش نگاه نو (ناصر گیتی جاه) دوره ۳۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۰
نظرات کاربران