لایه دوم به چهارچوب (Framework) یا پروتوکل (Protocol) ثانویه‌ای گفته می‌شود که روی بلاکچین ساخته می‌شود. مهمترین هدف آن حل کردن سرعت پایین تراکنش‌ها و مشکلات مقیاس پذیری آنها است.
برای مثال بیت کوین قادر به اجرای هزاران تراکنش در ثانیه (TPS: transactions per second) نیست، و این قطعا یکی از موانع رشد بلند مدت این بلاکچین است. برای کاربرد وسیع‌تر بیت کوین، پشتیبانی از تعداد تراکنش‌های بیشتر لازم است.
بنابراین لایه 2 به راهکارهای متعددی گفته می‌شود که برای حل مشکل مقیاس پذیری (scalability) ارائه شده است. دو نمونه از مهمترین راهکارهای لایه 2 شبکه لایتنینگ بیت کوین (Bitcoin Lightning Network) و پلاسما اتریوم (Ethereum Plasma) هستند.
شبکه لایتنینگ بر اساس state channels کار می‌کند. به این معنی که عملیات بلاکچین در کانال دیگری انجام می‌شود و در انتها به زنجیره اصلی گزارش می‌شود. در سوی دیگر چهارچوب پلاسما، ساز و کار زنجیره کناری (Sidechain) که بلاکچین‌های کوچکتری هستند را پیاده سازی می‌کند.
از آنجایی که راهکارهای لایه 2 تراکنش‌ها و عملیات بلاکچین را خارج از زنجیره اصلی (لایه 1) انجام می‌دهند به آنها راهکارهای بیرون زنجیره‌ای (off-chain) نیز گفته می‌شود. به دلیل گستردگی ویژگی‌های شبکه اتریوم در کنار محبوبیت بسیار زیاد آن، پروژه‌های لایه دو زیادی برای اتریوم توسعه داده شده است. البته سرنوشت پروژه‌های لایه 2 بعد از آپدیت بزرگ برلین در شبکه اتریوم نامشخص است.
یکی از مزایای راهکارهای بیرون زنجیره‌ای کاهش نیاز به تغییرات در لایه یک است. به بیان دیگر حجم زیادی از کارها به لایه دوم منتقل می‌شود. در این حالت لایه اول امنیت شبکه و لایه دوم سرعت و مقیاس پذیری را به شبکه اضافه می‌کنند.
درود
بسیار عالی بود
ساده و مختصر منظور رسوندید
مختصر مفید
ممنون
عالی و مختصر ئو مفید