فیلم پیانیست (The Pianist)

فیلم پیانیست (The Pianist) فیلمی است که توسط رومن پولانسکی کارگردان مطرح کشور لهستان در سال 2002 میلادی ساخته شده است. این فیلم که بر اساس داستانی واقعی زندگی نوازنده و پیانیست یهودی، ولادیسلاو اشپیلمان در دوران جنگ جهانی دوم ساخته شده، با استقبال گسترده مخاطبین و منتقدین مواجه شد. پس از پایان اولین اکران فیلم در ورشو که 3500 نفر از جمله رییس جمهور و نخست وزیر لهستان شاهد آن بودند، به مدت 20 دقیقه برای این فیلم دست زدند.

به گزارش خوبو، فیلم پیانیست از سایت معتبر IMDB نمره بسیار بالای 8.5 را دریافت کرده و در جایگاه 35ام بهترین فیلم های تاریخ سینما از نگاه مخاطبین سینما قرار دارد. 835 هزار نفر به این فیلم نمره داده‌اند.

دانلود رایگان فیلم پیانیست (همراه با زیرنویس)

عوامل و بازیگران فیلم پیانیست

پیانیست فیلمی است که در سبک زندگی نامه، موزیکال و درام توسط رومن پولانسکی ساخته شده است. رومن پولانسکی (Roman Polanski) از آن به عنوان مهم‌ترین فیلم خود یاد کرده‌ است. او در کودکی بمباران های شهر ورشو توسط نازی ها را تجربه کرده و مادرش را نیز در همین بمباران ها از دست داده است.

آدرین برودی (Adrien Brody) با دریافت جایزه اسکار در سن 29 سالگی، به جوانترین بازیکن تاریخ سینما تبدیل شد که برای نقش اول مرد موفق به دریافت جایزه آکادمی می شود. او برای نمایش بهتر نقشش در طول 6 هفته، 14 کیلو از وزنش کاهش داد.

خلاصه فیلم

داستان این فیلم در خصوص داستان زندگی واقعی ولادیسلاو اشپیلمان از بهترین پیانیست های کشور لهستان در زمان وقوع هولوکاست است. اشپیلمان داستان زندگی خود در جریان جنگ جهانی دوم را می نویسد و چاپ می کند و این داستان تلخ باعث می شود که زندگی او به صورت فیلم درآید. گفته می شود داستانی که در فیلم روایت می شود بسیار نزدیک به اتفاقی است که برای اشپیلمان در طول جنگ جهانی دوم اتفاق می افتد.

ولادیسلاو اشپیلمان (با بازی آدریان برودی) پیانیست با استعدادی است که در یک خانواده ثروتمند لهستانی به دنیا آمده است. پس از اشغال لهستان توسط نازی ها، خانواده اشپیلمان تصمیم می گیرند جایی نروند و با اخباری که از فرانسه و انگلیس می شنوند، این امیدواری در آن ها بیشتر می شود.

نه تنها این اتفاق رخ نمی دهد، نازی ها به طور کامل شهر را اشغال می کنند و اموال یهودی ها را به تصرف خود در می آوردند و در نتیجه ولادیسلاو را همانند سایرین به اردوگاه کار اجباری می فرستند. اما او فرار می کند و طی چند سال بعد، در حالی که تلاش دارد به دست نیروهای اشغالگر اسیر نشود، از خانه ای متروک به خانه ای دیگر می رود.

در طول فیلم چندین بار اشپیلمان به دیگران اطمینان می دهد که همه چیز به حالت عادی بر می گردد و این اطمینان خاطر او از عشق و علاقه اش به موسیقی ناشی می شود. صحنه های پایانی فیلم شامل مواجهه اشپیلمان با یکی از افسران آلمانی است که به طور اتفاقی او را در محل اختفایش پیدا می کند، اما به او کمک می کند که نجات یابد. پس از اتمام جنگ خود آن افسر به کمک برودی نیاز پیدا می کند، اما اشپیلمان نمی تواند کمکی به او کند.

نقد و بررسی فیلم پیانیست

فیلم پیانیست فیلمی هیجان انگیز نیست و از هرگونه اغواگری و فریبکاری برای ایجاد تعلیق دروغین و برانگیختن احساسات پرهیز می کند. پولانسکی به ما نشان می دهد که نجات او پیروزی محسوب نمی شود وقتی تمام کسانی که او دوستشان داشت، دیگر زنده نبودند. پولانسکی در صحبت از تجربه هایش، مرگ مادرش در اتاق گاز را آنچنان دردناک دانسته که به گفته خودش تنها مرگ او می تواند به این رنج پایان دهد.

نیمه‌ اول فیلم که به شرح انتقال و جدایی اعضای خانواده‌ی اشپیلمان می‌پردازد به قدر کافی متاثر کننده درآمده که بتوان متوجه مهارت پولانسکی (مهارتی صیقل خورده در اثر سال‌ها کار) شد. اما اگر فیلم پولانسکی‌وار است (که هست) به خاطر صحنه‌های پرجنب و جوش و گاه آشنایش نیست، بلکه به دلیل حضور قهرمانی است منفعل و جدا افتاده، حتی با وجود حضور در میان انبوه آدم‌ها.

فیلم در باره‌ ناظری ناتوان است. در طول اشغال و کشتار، اشپیلمان نه می‌تواند کسی را نجات دهد و نه این که به کسی کمک کند، نه به یک پیرزن خل‌وضع خیابانی و نه به عزیزان خانواده‌اش. در عوض پولانسکی همه را وامی‌دارد به او کمک کنند. بقای او، جان به‌دربردنش از مهلکه‌ای که دو ساعت‌ و نیم فیلم وقف آن شده، مرهون کمک، خیرخواهی و خطرکردن دیگران است.

بازی قابل تحسین آدرین برودی

صحنه‌ای که یک «کاپو» سرکرده او را از صف روانه‌ مرگ بیرون می‌کشد، این دین ناخواسته و بقای تصادفی -عذاب قرین آن- را کاملا مجسم می‌کند. «آدرین برودی» قابل ستایش است، چون با آن فیزیک ساخته شده برای این نقش، تمام مدت ضعف و ترس و انتظار را بازی و زندگی می‌کند.

او قهرمان اصیل پولانسکی است (چیزی که «سیگورنی ویور» درخشان و مهاجم «مرگ و دوشیزه» (١٩٩۵) نبود). در فصل‌های پیش از پایان فیلم که در آپارتمانی حبس شده و چشم به راه دیدار کنندگانی است که به او غذا بدهند و تیمارش کنند، آن‌چه که در بیرون رخ می‌دهد تنها از نماهای نقطه‌دید فوق‌العاده‌ای دیده می‌شود که بیانگر فاصله، جدایی و عجز هستند.

اشپیلمان یواشکی از موضعی مشرف به یک خیابان دنیای درهم ریخته و مرگبار را نظاره می‌کند. چهاردیواری یعنی بقا و اشپیلمان به این نوع بقا خو کرده است. تک و تنها در این آپارتمان‌های اهدایی، شبیه قهرمان «مستاجر» (١٩٧۶) می‌شود، اسیر فضا و مکان. و چرا او می‌خواهد به بقای خود ادامه دهد؟ چه انگیزه‌ای دارد؟

پایانی دراماتیک

در اواخر فیلم خطاب به افسر آلمانی می‌گوید که دلش می‌خواهد پس از جنگ بازهم پیانیست رادیو ورشو باشد، همین و بس. پولانسکی از این فکر که پیانیست بودن، اشپیلمان را در حاشیه‌ واقعیت قرار می‌دهد، بدش نمی‌آید (اشپیلمان هنرمندی است فاقد توان رویارویی با واقعیت، در رستوران پیانو می‌زند و به اراده‌ مشتری متوقف می‌شود) و صحنه‌ پایانی بین او و افسر آلمانی در خانه‌ ویران شده درحالی که یک پیانوی سالم آن‌جا حی و حاضر است، از حاشیه‌ واقعیت هم می‌گذرد.

«پیانیست» از نگاه دقیق‌تر، حماسه‌ای است از زندگی در این حاشیه. فیلم پیانیست از نشان دادن نجات اشپیلمان به شکل یک پیروزی بزرگ امتناع می کند. در عوض آن را به صورت داستانی از دید یک شاهد عینی که در آنجا حضور داشته و حوادث را دیده و به خاطر می آورد، روایت می کند.

فهرست جوایز و نامزدی ها در مراسم اسکار

کسب جایزه بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اصلی مرد از آکادمی، از مهمترین جوایز اهدا شده برای فیلم پیانیست است.