فیلم ابلق فیلمی ایرانی است که توسط نرگس آبیار در سال ۱۳۹۹ ساخته شد و در سی و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به نمایش درآمد.
به گزارش خوبو، ابلق یکی از بهترین فیلم‌های سال‌های اخیر سینمای ایران است که مورد استقبال منتقدان و تماشاگران نیز قرار گرفت. این فیلم از سایت معتبر IMDB، موفق به کسب نمره متوسط 6.4 شده است. 143 نفر به این فیلم نمره دادهاند.
دانلود فیلم ابلق
عوامل و بازیگران فیلم ابلق
ابلق فیلمی است که در ژانر درام توسط نرگس آبیار ساخته شده است. این فیلم پنجمین اثر سینمایی نرگس آبیار بوده و در زمره بهترین فیلم‌های این کارگردان مطرح ایرانی است. فیلم‌های شبی که ماه کامل شد، نفس و شیار 143 نیز در میان کارهای پرطرفدار آبیار قرار دارد.
| کارگردان | نرگس آبیار |
| تهیه کننده | محمدحسین قاسمی |
| نویسنده | نرگس آبیار پریسا کرزیان |
| بازیگران | بهرام رادان الناز شاکردوست هوتن شکیبا مهران احمدی گلاره عباسی گیتی معینی شادی کرم رودی امین میری فاطمه کریمیان |
| تدوین | حمید نجفی راد |
| موسیقی | مسعود سخاوت دوست |
| سال ساخت | 1399 |
| نمره IMDB | 6.4 |
| مدت زمان فیلم | 115 دقیقه |
خلاصه داستان
برای یک زن که در حاشیه شهری بزرگ با همسر و فرزندش زندگی می‌کند، ماجرایی رقم می‌خورد. او در تلاش است تا همچنان بتواند کیان خانواده را حفظ کند.
نقد و بررسی فیلم ابلق
ابلق نگاهی جامعه شناسی به دو پدیده تضاد طبقاتی و تعرض جنسی دارد و از بی‌عدالتی می گوید، وقتی می‌داند قضاوت عادلانه‌ای در کار نیست. فیلم «ابلق» باردیگر اتهامات تجاوز جنسی، را با این پرسش نمایان می کند که چرا آسیب دیدگان لب بر دهان می گزند و فیلمساز خود پاسخی عیان می دهد: شرم، ترس از انتقام و این باور عمومی که خود آنان مقصر تحریک متجاوز بوده‌اند، از دلایلی که راحله را مجاب می کند تا تهدید یا آزار مرد متجاوز را زودتر فاش نکند.
هر چند زن ابلق دلایل خودش را برای سخن نگفتن دارد، اما از منظر جامعه شناختی، به دلایل فرهنگی و اجتماعی منطقه حاشیه ای مرتبط است که فقر اقتصادی و فرهنگی بیداد می کند، فقری که در آن بافت و محیط اجتناب ناپذیر است.
راحله فشار روحی را برای برای حفاظت از زندگی و آبروداری اش متحمل می شود. او و دیگر زنان همجوارش می‌دانند که گزارش دادن «جلال» ها دردی را دوا کند. چیزی که فیلمساز با چالش‌های متعددی که در زندگی کاراکتر زن مترتب می‌کند را به همین پاسخ سوق می دهد: برای او قربانی به عنوان قربانی، مهم است که چه‌کاری را می‌تواند تصور کند و چه‌کاری را نمی‌تواند حتی به آن فکر کند. تراژدی عمیق در جامعه فیلم در این است که حاضران هم انتظار ندارند قربانی مورد آزار قرار گرفته و تهدید شده، آن را عیان کند، آنها کتمان کردن را معادل امر و تصمیمی قهرمانانه می‌دانند.
در سکانسی که زنان فضا را برای همدردی و همذات پنداری مهیا می بیننداز نادیده گرفتن تجربه‌های بس پرشماری شکوه می کنند که در حرف آنان تردید شده، یا باور نشده‌اند، یا انکار شده‌اند، یا اذهان عمومی قضاوت ناعادلانه‌ای با آنان کرده و یا کسانی که مورد اعتمادشان هستند توصیه کرده‌اند که برای حفظ «آبرو » و مصلحت لازم است دم برنیاورند.
راحله فیلم ابلق و دیگر زنان آن مخمصه، در میانه گرداب تناقضاتی‌اند از سفیدی و سیاهی که مواضع اجتماعی و حتی غیرت نیمه خاموش مردان همچون «علی» را بی‌اثر می‌کند.
اسف ناک ترین پیامد قربانیان تجاوز، رانده شدن از اجتماع است و فیلمساز به خوبی بر آن صحه می گذارد. در اذهان عامه، «زن پس از تجاوز، کالای صدمه دیده ای است که از جامعه اخراج شده است و جایی برای رفتن ندارد» واقعیت تلخ‌تر این است که مردان به جای آنکه حامی و پشتیبان قربانـی بـرای گذر سریع تـر و صحیح تـر وی از مراحل بهبـودی و تجدیـد ساختـار جسمی ـ روانی باشند، با بینش و نگرش خاص، ناعادلانه و غیر منطقی، رفتار می کنند.
نگاه همه مردان ابلق از شوهر و پدر شوهر زن مورد تعرض تا مرد بیمار ویلچر نشین و دیگرمردان و زنان ماجرا از این رویکرد مصلحت اندیشی خود ساخته پیروی می‌کند. آنها در کنار وقوف بر واقعیت مایلند راحله را سهل انگار، بی اراده، خیانت کار، اغواگر و ضعیف به شمار آورند.
فرهنگ حاکم بر جامعه فیلم است که زنان مورد تعدی از ترس به خطر افتادن عزت و فروپاشی خانواده و قتل ناموسی شکایت نمیکنند و نماینده آنان حتی وقتی در موقعیتی اجباری تصمیم به افشا می گیرد در نهایت دیگران و نگاه های پیرامون از او می خواهند که خموش بماند و انکار کند و چنین زنی باز هم می خواهد حامی هم جنس خود شود.
.از نظر جامعه شناسان برخی سوء رفتارها در این خصوص به اندازه تمدن انسان سابقه دارد. در درام پرابلماتیک فیلمساز، جامعه حاشیه نشینی که در فاصله ای قابل دید «تضاد طبقاتی»، صدای فقر و سلطنت نشینی را کودکان و زنان را ممتزج می‌کند از زندگی آنومیک و غیرعادی و روابطی که براساس دویدن برای زنده ماندن است حکایت می‌کند و طبعا در چنین ظرفی نمی توان شرایط نرمال رصد کرد.
در این میان که زن و کودک برای بقا پابه به پای مردان کار می کنند، ارضا نیازهای انسانی کمرنگ است لذا آن کس که قدری قدش بلند باشد فضا را برای سواستفاده مهیا می یابد تا از فقر در جامعه طبقاتی -حتی در چنین جامعه ای- بهره برد. جلیل بی وجدان سادیستی است که از خشونت بیش از حد در تراژدی پنهان و آشکار استفاده می‌کند تا لذت خود را فروبنشانند و هر چه قربانی آشناتر باشد، امکان بهره گیری بیشتر است.
پایه و علت اصلی این بحرانهای دلخراش و خوفناک در جامعه در پی فقر و تضاد طبقاتی است که پیامد آن تجاوز و محرومیت های جنسی، بیکاری، عقده های روحی و روانی … است. به زعم «رابرت مرتون»، «هرگاه بین هدف و وسیله رسیدن به آن فاصله ای بیفتد جرم به وقوع خواهد پیوست» هیچ پدیده ای در جامعه یک مرتبه به وجود نمی آید و آنی نیز از میان نمی رود، زیرا در وقوع پدیده های اجتماعی عوامل فراوانی دخیل هستند و از یک علت خاص ناشی نمی‌شوند.
نرگس آبیار ابایی ندارد از نتیجه نرسیدن مقاومت قهرمان در برابر جهان بی‌رحم و شکست‌ناپذیر جهان پیرامون، چرا که شخصیت‌های دورنگ، در عین اینکه سفیدند، سیاه هم هستند. آنها غیر قابل پیش بینی اند ،همان‌قدر که خشن هستند، انسان‌هایی مهربان، منفعت طلب و پر اشتباهند که روز گارشان همین است یکی پس از دیگری در دام خواهند افتاد. شکار بعدی جلال قطعا بابت حق سکوتی است که او دختر -دوست راحله- را با پسر مورد علاقه اش رصد کرده است.
با همه نمایش‌های تلخی جامعه نگر آبیار، او را نیز همسو با همان نگاه مردم جهت داده است. در سکانس ازخودگذشتگی راحله، دکوپاژش را بر اساس اهمیت به دیگران و محیط معطوف می‌کند. زن را نادیده می‌گیرد و چون می خواهد تاویل های فراوانی در لانگ‌شات‌ها با بنرهای تبلیغاتی نشان دهد و در کلوزآپ واکنش‌های اطراف را برجسته کند، به دنبال پیام سیاسی و عرفی است و راحله را فراموش می‌کند مانند فراموشی حاکمیت و رها کردن فقر و پاسخ مسئله‌ها. اینکه در سینمای ایران فیلمساز پس از پایان درام دنبال نتیجه و معنادهی می‌گردد نوبر است و ابلق هم همین است.
نویسنده: محسن سلیمانی فاخر
منبع: سایت سلام سینما
فهرست جوایز فیلم ابلق
در سی و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در سال 1399، فیلم ابلق نامزد دریافت 9 سیمرغ بلورین برای بهترین فیلم، بهترین کارگردانی (نرگس آبیار)، بهترین بازیگر نقش اصلی زن (الناز شاکردوست)، بهترین بازیگر نقش مکمل زن (گلاره عباسی و گیتی معینی)، بهترین جلوه‌های ویژه بصری (فرید ناظر فصیحی)، بهترین چهره‌پردازی (ایمان امیدواری)، بهترین صدابرداری (طاهر پیشوایی) و بهترین طراحی صحنه (محمدرضا شجاعی) شد و در پایان موفق به کسب چهار سیمرغ بلورین شد.
- سیمرغ بهترین بهترین فیلم از نگاه تماشاگران (محمدحسین قاسمی)، دوره ۳۹ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۹
- سیمرغ بهترین بهترین بازیگر نقش مکمل زن (گلاره عباسی)، دوره ۳۹ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۹
- سیمرغ بهترین بهترین چهره‌پردازی (ایمان امیدواری)، دوره ۳۹ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۹
- سیمرغ بهترین بهترین جلوه‌های ویژه بصری (فرید ناظر فصیحی)، دوره ۳۹ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۹
نظرات کاربران