آلبوم هجار اثری است بی کلام از آرش بدیعی که به صورت رسمی در تیر ۱۳۹۸ منتشر شد و در اختیار علاقه‌مندان به موسیقی قرار گرفت.
به گزارش خوبو، آلبوم موسیقی هجار اثری از آرش بدیعی است. این آلبوم شامل ۱۰ قطعه موسیقی در سبک تلفیقی و پاپ را می‌توانیم گوش دهیم. قیمت این آلبوم، ۵۰,۰۰۰ تومان است.
از نوازندگان این اثر می‌توان به کیان کاظمی، آتنا اشتیاقی، نیما داوودی و امیر صفرپور اشاره کرد. آرش بدیعی درباره اثر خود می‌گوید:
“این مجموعه با بهره‌جویی از عوامل شنیداری، عواطف و احساسات، خاطرات و تصاویر گذشته، تلفیق و استفاده از المان‌های مختلف، تلاشی است برای تولید موسیقی‌ای نه پیچیده و نه ساده، با استفاده از لحنی شخصی.”
آهنگ های آلبوم هجار
هجار نام اثری است که توسط آرش بدیعی منتشر شده است. این آلبوم که شامل ۱۰ عدد قطعه موسیقی است در سبک تلفیقی و پاپ منتشر شده است.
| # | نام آهنگ |
| ۱ | ارغچ |
| ۲ | نقش سبز |
| ۳ | راغ |
| ۴ | چشم هایش |
| ۵ | افسون |
| ۶ | هجر |
| ۷ | هجار |
| ۸ | تکنوازی تار |
| ۹ | کوپیا (برای ملیکای عزیزم) |
| ۱۰ | نقاشی سفید |
نقد و بررسی آلبوم هجار
«هجار» ایده خوبی دارد، ایده‌ای فراتر از قدرت آهنگ‌ساز؛ اما با این همه آلبوم خوب صدا می‌دهد و سرانجامِ خوشی دارد. نحوه نوازندگی تار، نلغزیدن به صدای غالب موسیقیِ به‌اصطلاح تلفیقیِ روز و طراحی شاخصه‌های فرمی، که وحدت کار را حفظ می‌کنند از جمله محسنات آلبوم هستند. به‌رغم جوانیِ مؤلف، در «هجار» بیش از آن‌که قدرت‌نماییِ تکنیکی برجسته شود (آسیبِ بخشِ عمده‌ی آلبوم‌های نسل جوان)، تمرکز بر ساختار است.
بدیعی تلاش کرده تا با تعریف شخصیت‌های مختلف برای تار در قطعات مختلف، جذابیت آلبوم را تا انتها حفظ کند. نواختن موتیف‌های مختلف در قطعات مختلف که اغلب سرخوشی جوانی را با خود دارند، از جاذبه‌های آلبوم محسوب می‌شوند. اما اگر هم‌پای تار، خطوط پویاتری برای سازهای دیگر در نظر گرفته می‌شد، سطح آلبوم فراتر می‌رفت. در واقع آن کیفیت آهنگ‌سازی که تار دارد -و حتا در قطعه‌ی «تکنوازی تار» هم عیان است- دیگر سازها ندارند. قطعه‌ی آخر که طولانی‌ترین قطعه است، این معضل را ندارد ولی در عوض دچار اطناب است.
به‌رغم این‌که آلبوم در طراحی مسیر و سازبندی (استفاده از بندیر به جای تمبک و یا پرکاشن‌های پر سروصدای مد روز و یا درامز، هوشمندانه است) خوب عمل میکند، اما در ساخت هارمونی‌های منسجم و هماهنگ با ساختار آلبوم، افت و خیزهایی دارد که به آلبوم لطمه زده است. به‌عنوان مثال قطعه تغزلی و ساده‌ی «کوپیا» ساختار و بافت منسجم، و حال‌وهوای رُمانتیکِ درستی دارد، ولی در جایی مثل قطعه «افسون» که ایده‌های تنظیمی خوبی هم دارد، طراحی بافت چندان موفق نیست. البته بخشی از آن به پالایش صوتی آلبوم هم باز می‌گردد که می‌توانست بهتر باشد. نحوه ممزوج شدن صداها با شاخصه‌های سبکیِ آلبوم هماهنگ نیست؛ در واقع این تغزل نیاز به تجمیع صوتی و درهم‌تنیدگی بیشتری داشت.
«هَجار» یک شروع خوب است، آزمون و خطایی که چشم‌اندازی روشن پیش روی آهنگ‌سازِ خوش‌قریحه‌اش ترسیم میکند. البته که این چشم‌انداز همیشه سختی و مصائب خودش را دارد و چگونه گام برداشتن در آن به انتخاب هنرمند بستگی دارد.
نویسنده: امیر بهاری
منبع: سایت نویز
نظرات کاربران