فیلم بیرو (Beyro) فیلمی ایرانی است که توسط مرتضی علی عباس میرزایی در سال ۱۴۰۰ ساخته شده و در چهلمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر اکران شد.
به گزارش خوبو، بیرو فیلمی بیوگرافی، ورزشی و درام است که بر اساس داستان زندگی علیرضا بیرانوند دروازه‌بان مطرح کشورمان به رشته تحریر درآمده است.
عوامل و بازیگران فیلم بیرو
بیرو فیلمی است که در ژانر بیوگرافی، ورزشی و درام توسط مرتضی علی عباس میرزایی ساخته شده است. مرتضی علی عباس میرزایی کارگردان فیلم «بیرو» در سال 1361 در تهران متولد شد. او پس از گذراندن مقطع متوسطه در رشته ریاضی و فیزیک به دانشگاه رفت و در رشته کارگردانی سینما در دانشگاه سوره تحصیل کرد.
این کارگردان جوان ایرانی در کارنامه کاری خود علاوه بر ساخت فیلم کوتاه داستانی، سابقه ساخت چندین فیلم مستند را هم دارد. او در سال 1395 با ساخت فیلم سینمایی «انزوا» توانست توانایی خود در عرصه ساخت فیلم بلند با سبکی خاص و منحصربه‌فرد، به‌عنوان یک کارگردان موفق و توانمند را در عرصه سینمای ایران به ثبت برساند.
در این فیلم گریم متفاوتی از رضا داوودنژاد را شاهد هستیم که نقش صادق بازگیر را با گویش لری بازی می‌کند. بازگیر اولین مربی علیرضا بیرانوند بود که تشخیص داد او را از فوروارد به دروازه بیاورد و استعدادش را در دروازه بانی کشف کرد.
| کارگردان | مرتضی علی عباس میرزایی |
| تهیه‌کننده | مجید برزگر |
| نویسنده | مرتضی علی عباس میرزایی |
| بازیگران | حسین بیرانوند رضا داوودنژاد سیاوش چراغی پور سعید داخ صحرا اسدالهی محمد علی محمدی سهیل قنادان |
| موسیقی | پیام آزادی |
| فیلم‌بردار | مجید یزدانی |
| تدوین | مرتضی علی عباس میرزایی |
| سال ساخت | 1401 |
| مدت زمان فیلم | 110 دقیقه |
خلاصه داستان
این فیلم روایتی از زندگی علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ایران از دوران کودکی تا ورود به فوتبال حرفه‌ای و عضویت در تیم ملی فوتبال ایران است.
نقد و بررسی فیلم بیرو
عباس مدحجی در نقد این فیلم نوشته است:
بیرو را مرتضی علی عباس میرزایی بر اساس زندگی علیرضا بیرانوند بازیکن تیم ملی فوتبال نوشته و کارگردانی کرده که قبلا هم انزوا و خون خدا را ساخته بود. تهیه‌کنندگی راهم مجید برزگر داشته که سابقه و جوایز متعددی در سینما و تاتر دارد. بیرو میتوانست یک ملودرام از سختی های زندگی یک قهرمان باشد اما الان با یک بیوگرافی عجول طرفیم.
روند بیرو از آغاز تا نیمه خیلی سطحی و کودکانه است و بیشتر به سینمای کودک و نوجوان نزدیک است تا مخاطب بزرگسال. جلوه های ویژه و افکت های صوتی خیلی ابتدایی و ناشیانه ساخته شده و تماشاگر را یاد سریال فوتبالیست ها می اندازد. اینها در کنار فضای طنز فیلم، از همان اول به تماشاگر میگوید با اثری جدی طرف نیست. اما فیلم هرچه پیش میرود با کمرنگ شدن رگه های طنزش آن وجه ی سیاه و تاریکش راهم نمایان می کند.
بیرو اگرچه به سختیهای زندگی بیرانوند پرداخته اما نقبی هم زده به چهره ی زشت، خشن و حتی کثیف فوتبال و مافیاهای دخیل در آن. از حسادت های مربیان گرفته تا دستکاری در مدارک بازیکنان تا تلاش برای خُرد کردن شخصیت بازیکان تیم تا نگاه های تحقیر آمیز به شهرستانی های حتی با استعداد. بیرو حکایت شهر سیاه و فسرده ی تهران است که دست برقضا نبض اصلی رشد و پیشرفت هم هست. شهری که هر آرزومند مستعدی را بیشتر رفتگر و ظرف شور و کارتن خواب میخواهد تا بازیکن و لژیونر تعالی یافته.
شیطنتهای سناریست در بیرو کم نیستند. بازی با شیوه ی اداهای کلمه ی “بله” ، رقص ها، کتک کاری ها، شوخی های کودکانه و حتی زدو خُردهای بیرو به نگه داشتن هیجان فیلم در سطح مطلوب کمک کرده و احتمالا سعی شده با کمک این شاخص ها فیلم به زاویه ی دید نوجوان فیلم نزدیکتر شود. اینکه علیرغم تمام این مشکلات، بیرو ، این نوجوان روستایی بی سوادِ کلاس موفقیت نرفته تا آخر دوام می آورد و هربار که شرایط سخت میشود اون سخت تر، میتواند الگوی خوب و ملموسی باشد برای همه کسانی که درجایی مثل نوجوانی بیرانوند گیر افتاده اند. اوج فیلم در حس آن لحظه ای ست که بیرانوند با گرفتن پنالتی رونالدو در پایان فیلم با تماشاگر شریک میشود. شوق موفقیت بعد از محرومیت.
نظرات کاربران