فیلم فراری

فیلم فراری فیلمی ایرانی است که توسط علیرضا داوودنژاد در سال ۱۳۹۴ ساخته شده و در سی و پنجمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به نمایش درآمد.

به گزارش خوبو، فراری از جمله فیلم‌هایی است که با استقبال و جوایز زیادی در جشنواره فیلم فجر همراه شد. این فیلم از سایت معتبر IMDB، موفق به کسب نمره متوسط 5 شده است. 447 نفر به این فیلم نمره داده‎اند.

دانلود فیلم فراری

عوامل و بازیگران فیلم فراری

فراری فیلمی است که در ژانر درام توسط علیرضا داوودنژاد ساخته شده است. علیرضا داوودنژاد از کارگردانان به‌نام سینمای کشورمان است که کارش را پیش از انقلاب به عنوان نویسنده آغاز کرد. پس از انقلاب، علاوه بر نویسندگی به کارگردانی و تهیه‌کنندگی نیز روی آورد و در اکثر فیلم‌هایش از خانواده خود به عنوان بازیگر استفاده کرد. فراری در کنار مصائب شیرین و مرهم از جمله مطرح‌ترین ساخته‌های داوودنژاد است.

در این فیلم محسن تنابنده، ترلان پروانه، سیامک صفری، محمدرضا داوودنژاد، سیما تیرانداز و رضا داوودنژاد به هنرمندی پرداخته‌‌اند.

خلاصه داستان

این فیلم درباره دختری است با بازی ترلان پروانه که از شهرستان به تهران می‌آید و تلاش می‌کند تا با خودروی فِراری چندین میلیاردی، عکس یادگاری بگیرد.

او چون جایی را ندارد شب‌ها را در بیمارستان‌ها و مکان‌های عمومی می‌گذراند. در این حین بامردی مسافرکش با بازی محسن تنابنده، آشنا می‌شود.

راننده پس از شنیدن داستان دختر قصد کمک و نصیحت دختر را دارد و در این میان حوادثی نیز اتفاق می‌افتد.

نقد و بررسی فیلم فراری

یاسمن خلیلی فرد در نقد این فیلم نوشته است:

«فِراری» یا «فَراری»؟! نام انتخاب شده برای فیلم فَراری است اما درواقع هر دوی این عناوین می توانند عنوانهای درست و مناسبی برای آن باشند. دختری که برای دیدن و عکس گرفتن از یک فِراری از خانه اش فَرار کرده است!

علیرضا داوودنژاد، فیلمساز کهنه کار سینمای ایران، برای بار دیگر به سراغ معضل جوانان رفته است و باز هم نشان می دهد که چه قدر در طرح و پرداخت به این دسته از فیلم ها موفق است. فیلمی که در آن “تقابل” وجود داشته باشد می تواند فیلم خوبی باشد و “فراری” مملو از تقابل هاست.

تقابل میان گلنار (ترلان پروانه) و نادر (محسن تنابنده) بزرگترین این تقابل هاست؛ سادگی و پاک بودنِ مرد در مقابل سرکشی و گستاخی دختر نوجوان قرار می گیرد و همین تقابل رابطه ی آن ها را تا این حد زنده و باورپذیر از آب درمی آورد. این تقابل یا شاید تضاد، بعدتر به لایه های زیرین فیلمنامه نیز نفوذ می کند و مسائل و معضلات مهم اجتماع همچون تقابل زندگی تجمل گرایانه با فقر، بالای شهر و پایین شهر، زندگی روستایی وزندگی شهری، قشر نوکیسه و قشر زحمتکش و … را نیز هدف قرار می دهد. داوودنژاد، در شخصیت پردازی کار خود تا حد زیادی موفق عمل کرده؛ گرچه شاید در نگاه اول اعتماد دختر به راننده و چرایی پذیرش راننده برای کمک به دختر آن هم تا این حد سخاوتمندانه کمی اغراق شده به نظر برسد اما فیلمساز آن قدر به شخصیت های خود نزدیک می شود و آنقدر عمیق به آن ها می پردازد که دیگر جایی برای شک و تردید باقی نمی ماند.

اما یکی از ایرادهای کار همین است که داستان بی هیچ فراز و نشیبی پیش می رود. شاید بهتر آن بود که حتی مردِ باخدا، جبهه رفته و بامعرفتی چون نادر نیز لحظه ای حسی فراتر از حس یک پدر یا عمو نسبت به دختر پیدا کند، نه بدان معنا که داستان تغییر ماهیت بدهد و نوع و شکل روابط تغییر کند، بلکه فقط یک لحظه، نادر احساس کند که می تواند این دختر را به شکل دیگری هم دوست داشته باشد و بعد بخاطر این احساس خود را شماتت کند و یا سریعاً به همین شکل فعلی بازگردد تا دست کم نشانی از تحول و یا تبلور احساس درونی انسان در کار دیده شود.

در طول فیلم و بخش های متعددی که در ماشین گرفته شده اند، کاش دگردیسی و تغییری در شخصیت ها اتفاق می افتاد درحالیکه این موقعیت ها هستند که تغییر می کنند و یا ورود شخصیت های فرعی همچون زن مسافر (سیما تیرانداز) فراز و نشیب هایی نسبی به درام می بخشد. فیلم سکانس های زائدی هم دارد که می توانند کوتاه یا حتی حذف شوند. به نظر می رسد مصاحبه ها، گرچه داستان را از سیر خطی خود خارج کرده، اما کارکرد چندانی در درام ندارند و براحتی قابل حذف اند خصوصاً که در نهایت به نتیجه خاصی هم منتهی نمی شوند و آخر فیلم این خود نادر است که با کیف گلنار به خانه ی پدری او می رود و پای پلیس یا آگاهی در میان نیست. کار با آن که خیابانیست در اجرا بسیار تمیز درآمده و حضور حرفه ای بازیگران نیز به این اجرای قوی کمک بسزایی کرده است.

آنچه در فیلمنامه بسیار زیبا و در عین حال دردآور از آب درآمده، جامعه ی بیمار و خوفناکیست که دختر بی آن که بفهمد در آن بلعیده می شود. گویا تنها مأمن او پیکان قراضه است و تنها دلسوز واقعی اش نادر. همه ی این ها نشان می دهد داوودنژاد هرقدر هم که به سمت درام های خانوادگی و دوستانه پیش برود نهایتاً به دل جامعه بازمی گردد و نگاهی عمیق و موشکافانه به اجتماع خود دارد که حاصلش را در این فیلم می بینیم.

بازی ترلان پروانه از نقاط قوت کار است و شاید او در این فیلم، که شاید اولین فیلمی هم باشد که در آن ایفاگر نقش اول است، از همه ی توانایی های خود نهایت استفاده را برده و ذره ای گلدرشتی در کارش دیده نمی شود. یکی از ماهرانه ترین وجوه ایفای نقش او، استفاده ی درستش از لهجه است؛ گلنار حتی وقت هایی هم که می خواهد بدون لهجه صحبت کند ته لهجه ای دارد که به شکل ظریفی در بازی بازیگر لحاظ شده. دیالوگ گویی پینگ پنگی تنابنده و پروانه از دیگر بخش های جالب کار است و حضور آن ها مقابل یک دیگر به فیلم رنگ و بوی متفاوتی بخشیده است.

از بازی کوتاه اما تأثیرگذار رضا داوودنژاد در نقش سجاد که درواقع همان کلید گمشده ی دختر است هم نمی توان یاد نکرد. همچنان معتقدم فیلمنامه می توانست چالش های بیشتری داشته باشد، بحران ها می توانستند عمیق تر باشند، داستانک های فرعی متنوع تر باشند و از طول مکالمه های نادر و دختر کاسته شود. شاید فیلمساز از تمامی ظرفیت های دراماتیک اثر بهره نبرده باشد اما نتیجه فیلمی شسته رفته و خوب است که در میان فیلم های عمدتاً تکراری و تقلیدشده جشنواره ی امسال اتفاق خوشایند و مبارکیست.

فهرست جوایز فیلم فراری

در سی و پنجمین دوره برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در سال 1395، فیلم فراری نامزد دریافت 8 سیمرغ بلورین جشنواره برای بهترین فیلم، بهترین کارگردانی (علیرضا داوودنژاد)، بهترین بازیگر نقش اول مرد (محسن تنابنده)، بهترین موسیقی (یحیی سپهری شکیب)، بهترین فیلمنامه (کامبوزیا پرتوی)، بهترین صدابرداری (پرویز آبنار)، بهترین صداگذاری (پرویز آبنار) و بهترین تدوین (حسن حسندوست) شد و در پایان موفق به کسب سه سیمرغ بلورین و یک جایزه ویژه هیئت داوران شد.

• برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد (محسن تنابنده)، دوره ۳۵ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۵
• برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه (کامبوزیا پرتوی)، دوره ۳۵ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۵
• برنده سیمرغ بلورین بهترین صدابرداری (پرویز آبنار)، دوره ۳۵ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۵
• برنده جایزه ویژه هیئت داوران (علیرضا داوودنژاد)، دوره ۳۵ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۵

بیشتر بخوانید

• فیلم نمور
• فیلم چهره
• فیلم آخرین بار کی سحر را دیدی؟