فیلم کفشهایم کو؟

فیلم کفشهایم کو؟ فیلمی ایرانی است که توسط کیومرث پوراحمد در سال ۱۳۹۴ ساخته شده و در سی و چهارمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر اکران شد.

به گزارش خوبو، کفشهایم کو؟ از آخرین آثار ساخته شده توسط کیومرث پوراحمد است. این فیلم از سایت معتبر IMDB، نمره متوسط 5.9 را کسب کرده است. 337 نفر به این فیلم نمره داده‌اند.

دانلود فیلم کفشهایم کو؟

عوامل و بازیگران فیلم کفشهایم کو؟

کفشهایم کو؟ فیلمی است که در ژانر درام توسط کیومرث پوراحمد ساخته شده است. کیومرث پوراحمد از کارگردانان مطرح سینمای ایران است و آثار ماندگاری همچون شب یلدا، خواهران غریب و اتوبوس شب را کارگردانی کرده است.

خلاصه داستان

حبیب کاوه در سنین پیری دچار آلزایمر می‌شود. دختر او بیتا بعد از سالیان سال به ایران می‌آید تا از پدر نگهداری کند. آقای کاوه حتی دیگر دختر خود را هم نمی‌شناسد. دختر تلاش می‌کند حال پدرِ در آستانه‌ی فروپاشی را خوب کند …

نقد و بررسی فیلم کفشهایم کو؟

محمود نامی در نقد این فیلم نوشته است:

” دست هائی که کیانیان را در فیلم لمس می کنند، دست های همسر او است “

نگارش و اعلام این جمله قبل از شروع تیتراژ فیلم ” کفشهایم کو” به اندازه ای اهمیت داشت که باید گفت: پایان فیلم را برای تماشاچی، در همان شروع آن رقم زد. این جمله قبل از اینکه خود را با ماهیت و چگونگی فیلم مرتبط نماید، ذهن تماشاچیان را از فضای فیلم، به موضوع ازدواج کیانیان با بهاره کیان افشار که بسیاری از آن اطلاع نداشتند، معطوف نمود و تا آخر فیلم آنها را رها نکرد. کیانیان ( حبیب ) و همسر وی بهاره کیان افشار( تینا ) شاید راضی به این کار نبودند، اما محدودیت های سینمای ایران، اجازه هر گونه تماس میان زن و مرد را در این سینما از کارگردان ( کیومرث پور احمد ) سلب کرده است و در نتیجه این موضوع وی ( پور احمد ) را بر سر یک دو راهی بزرگ قرار داد، جمله فوق یا باید در ابتدای فیلم مطرح می شد، که در این صورت اتفاق فوق رخ می داد و یا باید آنرا به پایان فیلم واگذار می نمود که در اینصورت نیز ذهن تماشاچی در طول فیلم به سمت توجه به یک بدعت شکنی جسورانه کشیده می شد و این امر ذهن او را تا آخر فیلم مشغول می نمود. راه سومی نیز وجود نداشت، چرا که با عدم اعلام موضوع، فیلم مشکل ممیزی پیدا می کرد و از اکران آن جلوگیری بعمل می آمد. لذا نتیجه ای که از این امر عاید می شود، اینکه پور احمد از همان ابتدا، دست به یک انتخاب و کار نادرست زده و فیلم را تحت الشعاع آن قرار داده است.

اصغر فرهادی در فیلم اسکاری “جدائی نادر از سیمین”، برای اینکه با چنین مشکلی روبرو نشود، پرستاری از پدر آلزایمری پیمان معادی را به خود او واگذار نمود، تا معادی او را به شیوه خود تر و خشک نماید و می بینیم که با این کار، نه تنها فیلم خود را در داخل با مشکل ممیزی روبرو نساخت، بلکه در خارج نیز بعنوان یک عمل انسان دوستانه آن را بیشتر مورد توجه و عنایت قرار داد.

پور احمد در فیلم ” کفشهایم کو ” تلاش زیادی بعمل می آورد تا با استفاده از موضوع آلزایمر، اگر هم راه فرهادی را نمی رود، حداقل یک درام خانوادگی توام با چاشنی عشق و محبت پدر و فرزند به یکدیگر بوجود آورد، اما علیرغم بازی تقریباً قابل قبول کیانیان، بدلیل ساختار ضعیف فیلمنامه و امکان مانور محدود حول موضوع فیلم، موفق به این کار نمی شود و در نتیجه ” کفشهایم کو ” به فیلمی کش دار تبدیل شده و در نهایت بدلیل مشکل ارتباط با تماشاچی، به یک فیلم معمولی تبدیل می شود.

پوراحمد ضمن ساخت فیلمی با موضوع آلزایمر، در حالی که هنوز موفقیت فیلم ” جدائی نادر از سیمین”، تیتر رسانه ها است، ریسک بزرگی کرده است. این شاید ناشی از فقر فیلمنامه خوب در سینمای ایران و یا نوعی بلند پروازی برای قدم گذاشتن در مسیری بوده است که به موفقیت ختم شد، اما با شناختی که از پوراحمد وجود دارد، وی اهل ریسک نبوده و شاید علت همان نکته اول باشد که در هر صورت، پوراحمد اشتباه کرده، و به اشتباه خود در زمان اکران عمومی فیلم بیشتر پی خواهد برد.

پور احمد در پرداخت مشکل یک آلزایمری نیز دچار اشتباهات عمده بوده است. این چه نوع آلزایمری است که فرد آلزایمری اسم زن و دخترش را فراموش نکرده، از رفتن آنها به خارج دقیقاً اطلاع دارد؟ شناسنامه را در حالی که کسی نمی تواند، آن را پیدا کند، پیدا می کند. ساز می زند، ترانه های بلند می خواند، ریشش را خودش می زند، خودش استحمام می کند و …….

همه اینها به جای خود، تماشاچی تا آخر منتظر می ماند تا با آمدن همسر وی پریناز ( رویا نونهالی ) از خارج و تلاش او برای بازگرداندن حافظه حبیب، وی در نهایت دختر خود را بشناسد و او را ( بدون ترس از ممیزی) در آغوش بکشد. اما این اتفاق تا آخر رخ نمی دهد و پوراحمد تماشاچی را در حالی که پریناز همچنان موعظه می کند!، ناراضی از سالن سینما به خانه می فرستد.

شاید بهترین تعبیری که به این اتفاق بتوان داد، ” درام نیمه تمام ” باشد.

فیلمبرداری در یک فضای بسته با نورپردازی غیر معمول، بازی معمولی بهاره و تینا، بازی بشدت مصنوعی و ضعیف مجید مظفری، ضعف فیلمنامه، موسیقی نه چندان دلچسب و ….. همه و همه دست به دست هم داده اند تا فیلمی متوسط تولید و ارائه شود.

از کیومرث پور احمد بعید بود که چنین فیلم ضعیفی را بسازد، اما چه می شود، کرد که خطا و اشتباه نیز جزئی از زندگی ما انسان ها است و پوراحمد نیزاز این قاعده مستثنی نیست.

فهرست جوایز فیلم اتوبوس شب

در سی و چهارمین دوره برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در سال 1394، فیلم کفشهایم کو؟ نامزد دریافت یک سیمرغ بلورین جشنواره برای بهترین بازیگر نقش اول مرد (رضا کیانیان) شد، که در پایان موفق به کسب جایزه‌ای نشد.

علی قائم مقامی، تهیه کننده این فیلم در دهمین جشن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران در سال 1395 لوح سپاس دریافت کرد.

بیشتر بخوانید

• فیلم پسر مریم
• فیلم شب طلایی
• فیلم دست‌ های خالی