فیلم مسخره باز

فیلم مسخره باز فیلمی ایرانی است که توسط همایون غنی زاده در سال ۱۳۹۷ ساخته و در سی و هفتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به نمایش درآمد.

به گزارش خوبو، مسخره باز یکی از بهترین فیلم‌های سال‌های اخیر سینمای ایران است که مورد استقبال منتقدان و تماشاگران و جشنواره‌های داخلی و بین‌المللی نیز قرار گرفت. این فیلم از سایت معتبر IMDB، موفق به کسب نمره متوسط 6.3 شده است. 1300 نفر به این فیلم نمره داده‎اند.

دانلود فیلم مسخره باز

عوامل و بازیگران فیلم مسخره باز

مسخره باز فیلمی است که در ژانر کمدی، فانتزی و جنایی توسط همایون غنی زاده ساخته شده است. این فیلم اولین و تنها اثر همایون غنی زاده است. غنی زاده از فیلم‌سازان جوان کشورمان است که چندین نمایش مطرح بر روی صحنه تئاتر برده است.

علی نصیریان با بازی در این فیلم، تنها سیمرغ بلورین خود از جشنواره فیلم فجر را دریافت کرده، ضمن اینکه بابک حمیدیان و صابر ابر نیز بازی‌های درخشانی داشته‌اند.

خلاصه داستان

تو پرورشگاه صدام می‌کردند مسخره باز! اما من مشت محکمی حواله صورت یکیشون کردم تا داستان رو شروع کنم. مسخره‌باز داستان جوانی به نام دانش (صابر ابر) که شیفته بازیگری است و در یک سلمانی به همراه شاپور (بابک حمیدیان) کار می‌کند و شب‌ها بعد از اتمام کار به تمرین بازیگری می‌پردازد. صاحب‌کار او کاظم خان (علی نصیریان) که فردی معتقد به اصول اخلاقی است، به چیزی جز فیلم کازابلانکا و سلمانی‌اش فکر نمی‌کند و سر ماجرایی با سرهنگ کیانی (رضا کیانیان) از قدیم‌الایام مشکل دارد. مانفرد (داریوش موفق) که دوست و کارچاق‌کن این سلمانی است، شبی وارد سلمانی می‌شود و بیان می‌کند که موهای بلند زنان را به قیمت خوب می‌خرد. و این آغاز ماجرایی است که پایانش سونامی است.

نقد و بررسی فیلم مسخره باز

برای درک بهتر فیلم مسخره باز نیاز است تا به سابقه تئاتری کارگردان فیلم توجه شود. همایون غنی زاده کارگردانی سرشناس در حوزه تئاتر است که کارهای پر سر و صدایی را به روی صحنه برده. موفقیت غنی زاده در تئاتر و سبک و سیاق کارگردانی‌اش که مورد توجه علاقه‌مندان به حوزه تئاتر نیز قرار گرفته، سبب شده تا او این بار تجربیاتش را به سینما بیاورد و در قالب فیلم مسخره باز به مخاطب سینما ارائه نماید. تجربه‌ای که توانایی‌های تئاتری غنی زاده را به خوبی به تصویر کشیده اما ایرادات بزرگ و عجیب و غریبی هم دارد که اجازه نمی‌دهد تا مسخره باز تبدیل به یک اثر قابل ستایش شود.

همانطور که از قبل هم می‌شد حدس زد، غنی زاده در ساخت مسخره باز توجه ویژه‌ای به جزئیات صحنه داشته است. او که سال‌هاست در تئاتر حضور دارد و بهتر از هر کارگردان دیگری اصول طراحی صحنه را می‌داند، در مسخره باز به بهترین شکل ممکن توانسته جزییات صحنه چیده و میزانسن را هدایت نماید و تجربه بصری جذابی را به مخاطب ارائه نماید. به جزئیات طراحی صحنه می‌بایست فیلمبرداری اثر را نیز اضافه کرد که در لوکیشن محدود آرایشگاه توانسته بهترین عملکرد را از خود بر جای بگذارد. مسخره باز در بخش‌های فنی اعم از صدا و تصویر و طراحی صحنه، شایسته ستایش است که نشان از دقت و وسواس کارگردانش دارد.

اما ایراد اصلی و بزرگ مسخره باز بی تجربه بودن همایون غنی زاده در سینما و به‌کارگیری افراطی و بی‌هدف از عناصر فانتزی در طول قصه است. سبک روایی داستان از حرکت‌های سریع بازیگران گرفته تا حتی میمیک‌های صورت و دیالوگ‌های تک خطی که بیان می‌کنند، بیش از آنکه به سینما نزدیک و در خدمت داستان باشند، حال و هوای نمایشی دارند که حضورشان در صحنه تئاتر می‌تواند تجربه به مراتب جذاب‌تری را بر جای بگذارد. غنی زاده در ساخت مسخره باز مشخصاً تحت تاثیر سینمای وس اندرسون و یا حتی فیلم تحسین شده « آملی » به کارگردانی ژان پیر ژونه بوده. اما در به‌کارگیری عناصر فانتزی، اصلی‌ترین عنصر سینمایی یعنی فیلمنامه را فراموش کرده و به همین دلیل نخستین اثر سینمایی‌اش سرگردان و بی‌برنامه است.

در فیلم مسخره باز در مجموع 5 شخصیت حضور دارند که 3 تای آن‌ها شخصیت‌های محوری داستان را تشکیل می‌دهند. دانش با بازی صابر اَبَر ظاهراً قرار است راوی ماجرا باشد و این وظیفه را در مقدمه اثر برعهده می‌گیرد. ما می‌شنویم که دانش عاشق بازیگری است و قصد دارد به زودی تست بازیگری دهد. اما فیلم در ادامه پرش‌های موضوعی فراوانی اعم از شعارهای سیاسی و بازداشت و بازپرس فاسد و بسیاری خرده ماجراهای بی‌اهمیت را بی‌آنکه پرداختی برایشان در نظر بگیرد به قصه می‌افزاید و در کنار آن، به تکرار موقعیت‌هایی که در طول داستان به مخاطب ارائه کرده اقدام می‌کند که به راحتی باعث رانده شدن تماشاگر از خود می‌شود.

بزرگترین ایراد فیلم در نیمه دوم اثر آغاز می‌شود. جایی که تمام ایده‌ها و بازی با تکنیک‌های سینمایی توسط کارگردان جوان تکراری شده و تماشاگر منتظر می‌ماند تا کارگردان از نبوغش استفاده کرده و در نیمه دوم غافلگیری بزرگی را مطرح نماید و پیشرفت قابل ملاحظه‌ای در گسترش دنیای فیلم داشته باشد. اما نیمه دوم فیلم باز هم به تکرار موقعیت‌های نیمه اول نظیر شوخی خسته کننده مو در کنسرو یا اصلاح اشتباه سبیل افراد می‌گذرد و بدتر آنکه فیلمساز در اواخر قصه، ادای دین خود را به آثاری که تماشا کرده به بدترین شکل ممکن انجام می‌دهد و بی‌آنکه مقدمه‌ای بچیند، به یکباره نسبت به بازسازی آثار مطرح تاریخ سینما از «درخشش» کوبریک گرفته تا «پاپیون» اقدام می‌نماید!

شاید بتوان این اتفاق را بزرگترین ضعف فیلم عنوان کرد که در سینمای ایران نیز بارها تکرار شده است. اشتباهی که براساس آن فیلمساز به خیال فانتزی بودن اثر، تصمیم می‌گیرد که هر وصله ناجور و تکه پازل‌های بی‌ربطی را در جایگاهی قرار دهد و از بی ربط بودن آن منطق منحصربه‌فرد خود را استنباط نماید و فلسفه آن را برای تماشاگر شرح دهد! مسخره باز نیز به چنین دامی گرفتار شده است جایی که همایون غنی زاده سرمست از بازی با دوربین و تکنیک‌های تدوین، قصه را به حال خود رها کرده تا شاید تماشاگر هم توجه خود را معطوف به جلوه‌های بصری اثر نماید و سینما را فراموش نماید!

در یک سوم پایانی، نیز غلظت ادای دین فیلمساز به آثار شاخص سینمای جهان بیشتر می‌شود به‌طوریکه او فیلم را به حال خود رها می‌کند و هر آنچه که دوست داشته را به مقابل دوربین پرتاب می‌کند! هجو آثار مشهور تاریخ سینما شاید در نگاه اول بامزه و جالب به نظر برسد اما قطعاً برای رسیدن به این جایگاه، قصه نیازمند طی کردن سیر منطقی خود است، نه آنکه فیلم یکباره به موضوع قتل گدا برسد و در دقایقی دیگر ژست سیاسی و انتقادی به خود بگیرد و سردرگم باقی بماند. مدت زمان طولانی مسخره باز مخصوصاً زمانی که کارگردان نمی‌داند اثرش را چگونه به پایان برساند، به یک بحران برای تماشاگر بدل می‌شود. به نظر می‌رسد که غنی زاده نتوانسته از میان پایان‌هایی که برای اثرش در نظر گرفته یکی را انتخاب کند و به همین جهت مجموعه موقعیت‌های پایانی را در فیلم گنجانده و در نهایت به یکی از آن‌ها برای حُسن ختام رضایت داده است!

علی رغم تمام ایراداتی که به فیلم مسخره باز به عنوان یک فیلم فانتزی که تلاش می‌کند پُست مدرن باشد وارد است، می‌بایست به این نکته نیز اشاره کرد که فیلم در بخش جلوه های ویژه در 15 دقیقه پایانی یک اتفاق تازه در سینمای ایران محسوب می‌شود که نشان می‌دهد ظرفیت‌های ساخت آثار بصری با کیفیت در سینمای ایران مهیا است و تنها نیازمند هدایت صحیح آن است. در دقایق پایانی مسخره باز، سکانسی وجود دارد که به هجو ماتریکس و سکانس مشهور تیراندازی در داخل ساختمان اشاره دارد. کارگردانی این سکانس اگرچه به جهت بی تجربگی در سینمای ایران با ایرادات قابل توجهی همراه است، اما تا به امروز یکی از بهترین تجربه‌های ساخت سکانس اکشن در سینمای ایران محسوب می‌شود.

مسخره باز بازی‌های خوبی دارد. صابر اَبَر در نقش اصلی بازی قابل قبولی از خود ارائه داده و بازی بابک حمیدیان نیز در فیلم چشم نواز است. علی نصیریان نیز در میان بازیگران فیلم بهترین است و توانایی و تجربه بالای او در بازیگری به کمک فیلم آمده است. هدر شده ترین بازیگر فیلم بی‌شک هدیه تهرانی در نقش هما است که به جهت شصیت پردازی گنگ اثر نتوانسته درخششی داشته باشد. سکانس‌های حضور او در فیلم به درستی مدیریت نشده‌اند، به همین جهت تماشاگر نمی‌تواند سمپاتی مشخصی با این شخصیت ایجاد نماید و حتی اتفاق پایانی فیلم نیز تاثیری در نگرش مخاطب نسبت به وضعیت او ندارد.

مسخره باز تجربه بصری جذابی را برای مخاطب به همراه دارد که برخی ارجاعات سینمایی آن نیز بامزه و جالب از آب درآمده‌اند. اما ضعف مفرط فیلمنامه و عدم توجه کارگردان به مدیوم سینما باعث می‌شود تا جادو شدن تماشاگر در هنگام تماشای فیلم خیلی سریع رنگ ببازد و جای خودش را به بی‌حوصلگی و صبر برای به انتها رسیدن اثر بدهد. باید منتظر ماند و دید که آیا غنی زاده در دومین تجربه سینمایی اش هم تا این حد به بازی با تکنیک‌های تصویربرداری و تدوین بصورت افراطی خواهد پرداخت یا توجه خود را بیشتر به فیلمنامه و طی کردن سیر منطقی آن معطوف خواهد کرد. با این‌حال باید به این نکته نیز اشاره کرد که مسخره باز در وضعیت امروز سینمای ایران که آثار کاملاً شبیه به یکدیگر تولید و حتی هدف گذاری می‌شوند، اثری متفاوت به شمار می‌رود که حداقل در هنگام تماشا می‌توان از جلوه‌های بصری آن لذت برد!

نویسنده: میثم کریمی
منبع: سایت مووی مگ

فهرست جوایز فیلم مسخره باز

در سی و هفتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، فیلم مسخره باز نامزد دریافت هفت سیمرغ بلورین از جمله بهترین فیلم اول و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (علی نصیریان) شد و در پایان موفق به کسب چهار سیمرغ بلورین بهترین فیلم اول، بهترین فیلم هنر و تجربه، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و بهترین جلوه های ویژه بصری شد. سه جایزه از جشنواره بین المللی فیلم ورشو نیز سهم این فیلم شد.

• برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم اول (همایون غنی زاده) دوره ۳۷ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۷
• برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم هنر و تجربه (همایون غنی زاده) دوره ۳۷ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۷
• برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (علی نصیریان) دوره ۳۷ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۷
• برنده سیمرغ بلورین بهترین جلوه های ویژه بصری (جواد مطوری) دوره ۳۷ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۷
• برنده جایزه بهترین فیلم از جشنواره بین المللی فیلم ورشو
• برنده جایزه بهترین کارگردانی (همایون غنی زاده) از جشنواره بین المللی فیلم ورشو
• برنده جایزه ویژه هیئت داوران از جشنواره بین المللی فیلم ورشو

بیشتر بخوانید

• فیلم بارکد
• فیلم ناصرالدین شاه آکتور سینما