فیلم درخشش (The Shining) یا تلالو فیلمی است که توسط استنلی کوبریک کارگردان مطرح کشور آمریکا در سال 1980 میلادی ساخته شده است. این فیلم بر اساس داستانی به همین نام نوشته استیفن کینگ در ژانر وحشت و روانشناسانه ساخته شده است.
به گزارش خوبو، فیلم شاینینگ یا درخشش که از استقبال بسیار زیادی توسط مخاطبین برخوردار شده، از سایت معتبر IMDB، نمره بسیار بالای 8.4 را دریافت کرده است. بیش از یک میلیون نفر به این فیلم نمره داده‌اند. این فیلم در جایگاه 63ام بهترین فیلم های تاریخ سینما از نگاه مخاطبین سینما قرار دارد. در سال 2019، فیلمی با عنوان دکتر اسلیپ (Doctor Sleep) به عنوان دنباله فیلم درخشش ساخته شده است.
این فیلم در جایگاه بیست و نهم 100 فیلم هیجان انگیز تاریخ سینما به انتخاب بفا در سال 2001 قرار گرفته است.
دانلود رایگان فیلم درخشش (همراه با زیرنویس)
عوامل و بازیگران فیلم درخشش
درخشش فیلمی است که در ژانر وحشت توسط استنلی کوبریک ساخته شده است. این تنها فیلم در ژانر وحشت استنلی کوبریک (Stanley Kubrick) محسوب می شود.
جک نیکلسون (Jack Nicholson) مانند همیشه یکی از بهترین نمایش های خود را ایفا کرد و یکی از صحنه های این فیلم با بازی حیرت انگیز نیکلسون، بسیار معروف شده است.
| کارگردان | استنلی کوبریک |
| تهیه کننده | استنلی کوبریک |
| نویسنده | استنلی کوبریک دایان جانسون |
| بازیگران | جک نیکلسون شلی دووال اسکتمن کراترز دنی لوید |
| موسیقی | وندی کارلوس راشل الکیند |
| مدت زمان فیلم | 146 دقیقه |
| بودجه فیلم | 19 میلیون دلار |
| فروش گیشه | 47 میلیون دلار |
| نمره IMDB | 8.4 |
| نمره نویسنده | 9 |
خلاصه فیلم
مرد نویسنده ای به همراه همسر و فرزندش به عنوان سرایدار به یک هتل در محلی دور افتاده که در تعطیلی زمستانی است، می روند و در آنجا اقامت می گزینند. در آنجا نیرویی شیطانی روی مرد تاثیر گذاشته و جنون خشونت وی را می گیرد. در حالی که پسرش به خاطر توانایی خاصی که دارد علائمی از اتفاقات وحشتناکی که قبلا در هتل رخ داده را می بیند.
نقد و بررسی فیلم درخشش
استنلی کوبریک بیست سال پیش از ورود سینما به قرن بیست و یکم؛ اثری را تقدیم سینماگران و سینمادوستان کرد که نه‌تنها قواعد انقلابی و تازه‌ای را برای ژانر وحشت تعیین کرد، بلکه با فاصله فاحشی از آثار هم‌جوارش یکی از بهترین اقتباس‌های سینمایی از آثار ترسناک استیفن کینگ (Stephen King) را به ارمغان آورد. علی رغم اینکه در زمینه‌های بسیاری با منبع اقتباسش اختلاف داشت و فیلمنامه چندان پر و پیمانی را یدک نمی‌کشید. این شما و این فیلمی که همچون نامش (The Shining) در سینمای وحشت خوش درخشیده است.
علی رغم اینکه اقتباس‌های درام کینگ در سینما بسیار مفید و موثر بوده‌اند، بر خلاف آن سینمای وحشت استیفن کینگ چندان خوش‌اقبال نبوده و تولیدات آن عموما در گروه آثار متوسط و یا حتی بی‌کیفیت دسته‌بندی می‌شدند که فیلم برج تاریک را می توان مثال زد. اگر به عقب بازگردیم و از حال و هوای قرن بیست و یکم خارج شویم، وارد قرن بیستم و دهه‌ی نود میلادی شویم، با درام ترسناک با کیفیتی روبرو می‌شویم که از قضا برچسب استیفن کینگ را یدک می‌کشد.
اثری که گویی بخاطر لیست دست‌اندرکاران درست و حسابی‌اش که با نام‌هایی چون استنلی کوبریک و جک نیکلسون مزین شده، موجب می‌شود دل‌مان را نرم کنیم و این بار در قضاوت ساخته‌ای ترسناک، برگرفته از رمان کینگ تمایز قائل شویم و نگاهی امیدوارانه‌تر و مهربانانه‌تر را پیش بکشیم. البته که این فیلم جهت رقم زدن تجربه‌ای سزاوار ستایش، چندان محتاج لطف مخاطبانش نیست. “درخشش” همان فیلمی است که شاید عاری از خصوصیت‌های تضعیف‌کننده نباشد، اما برتری عجیبی نسبت به آثار هم‌جوار خود دارد که از آن فیلمی تماشایی و مهیج ساخته‌اند.
فیلم درخشش اثری حیرت انگیز در ژانر وحشت
اگر در اغلب فیلم‌های ترسناک نقطه اوج وحشت‌زدگی و حیرت‌زدگی مخاطب اصولا به جامپ‌اسکیر‌ها و لحظاتی کوتاه مربوط می‌شدند. اما در فیلم درخشش اوضاع متفاوت‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. فیلم از لحظات نخست با درصد کمی از ناآرامی و آشفتگی در فضاسازی‌اش به داستان‌سرایی می‌پردازد، و آرام آرام با افزایش بار دلهره‌آور و نفس‌گیر مخاطبش را در تاریکی حیرت‌آور جهانش فرو می‌برد و غرق می‌کند.
فیلم در رسیدن به نقطه اوج وحشت، از سنجیدگی و نظم برخوردار است و اگر قصد عملی کردن آنرا داشته باشد، آنرا نه در یک سکانس چندثانیه‌ای و یا چنددقیقه‌ای، بلکه در نقطه‌نقطه لحظات پایانی‌اش جای می‌دهد و گسترش می‌دهد. استفاده از جامپ‌اسکیر و لحظاتی که وحشت را به شکل ناگهانی بر مخاطب غالب می‌کنند لزوما امری نادرست نیست، البته که می‌تواند بسیار هم مفید باشد.
لازم به ذکر است که “درخشش” نیز به ندرت دارای ثانیه‌ها و لحظات این‌چنینی است. اما نکته در این است که هنر و خلوص فیلم مربوطه در ترسناک بودن از جامپ‌اسکیر‌های آن نشات نمی‌گیرد و در اتمسفر سنگین و نفس‌گیر آن است. البته، فیلم درخشش در حالی که جامپ‌اکسیر خاصی را به دنبال ندارد، شدیدا غافلگیرکننده ظاهر می‌شود.
خلاقیت استنلی کوبریک در فضاسازی
استنلی کوبریک همچون نقاشی که هر پیچ و تاب قلمش بر روی کاغذ مفهومی دارد، در فیلم درخشش در حال فلسفه‌بافی و پردازش به مفاهیم شایان ذکر است. هر گردش و چرخش دیوانه‌وار دوربین فیلمبرداری در راهرو‌های پر پیچ و خم هتل نفرین‌شده‌ی اُوِرلوک (Overlook) بر روی افکار مخاطبانش سوار می‌شود و آنها را به سوی مطالبی که بیان خواهند شد سوق می‌دهد.
مفاهیمی که روی هم رفته به منظور بررسی جنون، خودتلقینی ناشی از آن و مضامین تاثیر گرفته از آن در جوامع معاصر، مورد بحث قرار گرفته و کاراکتر‌های داستان را به طرز انکارناپذیری به چالش می‌کشند. منشا شکل‌گیری خصوصیات ذکر شده بی هیچ شک و تردیدی، در اتمسفر و فضاسازی اثر است. البته که اتمسفر فیلم، اساسی‌ترین رکنی است که خصوصیاتی نظیر “جنون‌آمیز” و “وحشتناک” را به آن اعطا می‌کند.
فیلم درخشش به کارگردانی استنلی کوبریک ساخته‌ای است که شاید در زمینه‌ی قصه‌سرایی و داستان‌پردازی به گرد پای منبع اقتباسش که از قضا نگاشته‌ی استیفن کینگ است، نرسد. اما در خلق اتمسفر و فضایی مملو از جنون، وحشت، حیرت و هیجان از آن پیشی می‌گیرد.
اجمالا، فیلم درخشش اثری است که طرفداران ژانر وحشت حتی اگر در نشستن به پایش از ترس فریاد نزنند، همچنان از تماشایش شدیدا لذت خواهند برد و از آن در جایگاه اثری بسیار خوب یاد می‌کنند، البته که چنین عقیده‌ای را می‌توان درست دانست.
عملکرد تحسین برانگیز بازیگران
نقش‌آفرینی جک نیکلسون در نقش جک تورنس چنان عاری از نقص و اشکال است که چرای حرفه‌ای و کاربلدی او پس از تماشای سکانس معروف “Here’s Johnny” بی‌تردید و بلافاصله اثبات می‌شود. لبخند‌ها، فریاد‌ها، و نگاه‌های واقع‌گرایانه و میخکوب‌کننده‌ی نیکلسون هستند که وحشت و وهم را در سرتاسر فیلم جاری می‌سازند و ثابت می‌کنند که چطور بازیگری یک‌تنه می‌تواند حداعظم، یا حتی تمام شدت هیجان و جذبه‌ی یک اثر سینمایی را به دوش بکشد.
در این میان نمی‌توان ایفای نقش نسبتا خوب دنی لوید در نقش دنی تورنس و شلی دووال در نقش وندی تورنس را از یاد برد. ناگفته نماند، آنچه واقعا موجب شده که شلی دووال از دید بازیگری حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد، به طور حتم توانایی و کشش بالای وی در ناله کردن، زجه زدن و برون‌ریزی احساسات است که به نوبه‌ی خود، حقیقتا جای تقدیر دارد!
نظرات کاربران