فیلم سرخپوست

فیلم سرخپوست فیلمی ایرانی است که توسط نیما جاویدی در سال ۱۳۹۷ ساخته شده و در سی و هفتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به اکران درآمد.

به گزارش خوبو، سرخپوست یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است، که مورد توجه تماشاگران و منتقدین قرار گرفت، اما با بی‌مهری جشنواره فیلم فجر مواجه شد. این فیلم از سایت معتبر IMDB، موفق به کسب نمره خوب 7.4 شده است. 6600 نفر به این فیلم نمره داده‎اند.

دانلود فیلم سرخپوست

عوامل و بازیگران فیلم سرخپوست

سرخپوست فیلمی است که در ژانر درام، تاریخی، معمایی، عاشقانه و دلهره آور توسط نیما جاویدی ساخته شده است. نیما جاویدی از فیلم‌سازان جوان سینمای ایران است. او پنج سال پس از ساخت فیلم ملبورن، سرخپوست را ساخت و نامی برای خود دست و پا کرد. جاویدی سپس به عنوان نویسنده فیلم خورشید، جایزه جشنواره فجر را از آن خود کرد.

خلاصه داستان

سال ۱۳۴۶، یک زندان قدیمی در جنوب، به دلیل مجاورت با فرودگاهِ در حال توسعه شهر، در حال تخلیه است. سرگرد نعمت جاهد (نوید محمد زاده) رئیس زندان، به همراه مأمورانش در حال انتقال زندانیان به زندان جدید هستند و قرار است خود سرگرد به همراه افرادش تا عصر از زندان بروند. سرهنگ مدبر (مانی حقیقی) که مافوق جاهد است، به نزد او در زندان می‌رود و می‌گوید که جاهد ترفیع گرفته و قرار است جانشین خود او شود.

جاهد که از شنیدن این خبر خوشحال است، طی یک تماس تلفنی متوجه می‌شود که یکی از زندانیان به نام احمد ملقب به سرخ‌پوست همراه با دیگر زندانیان نبوده است. تحقیقات بعدی، جاهد را مطمئن می‌سازد که سرخ‌پوست در زندان است و در جایی پنهان شده‌است. هم‌زمان، یک مددکار زندان به نام سوسن کریمی (پریناز ایزدیار) به دیدن جاهد آمده و به وی می‌گوید که حکم سرخ‌پوست به طرز مشکوکی از حبس به اعدام تغییر کرده است. جاهد که حکم ترفیع خود را در خطر می‌بیند به همراه نیروهای خود، تمام زندان را برای پیدا کردن سرخ‌پوست جستجو می‌کند…

نقد و بررسی فیلم سرخپوست

سرخپوست را می‌توان تجربه جدیدی در سینمای ایران دانست که توانسته به قواعد سینمای بین‌الملل نزدیک شود و از معضلات فیلمسازی داخلی تا حد زیادی رهایی یابد. هرچند که باید به این نکته هم اشاره کرد که سرخپوست علاوه بر نکات مثبتی که دارد، در بخش های زیادی هم دچار ضعف در فیلمنامه است که به یکدست بودن فیلم آسیب جدی رسانده و منجر به این شده که اثر نتواند یک روند جدید را در سینمای ایران پایه‌گذاری نماید تا بتواند الگوی بسیاری از فیلمسازان باشد.

نخستین ویژگی تحسین برانگیز سرخپوست تسلط کارگردان بر دکوپاژها و میزانسن‌هاست. طراحی صحنه سرخپوست به راحتی می‌تواند یکی از برترین‌های سینمای ایران در سال‌های اخیر قرار بگیرد که در آن نسبت محیط با شخصیت‌ها مشخص است و ما شاهد میزانسن‌های عجیب و بی ارتباط با سکانس‌ها نیستیم. تسلط نیما جاویدی به نکات فنی باعث شده تا تصویری که در سرخپوست خلق می‌شود یکی از بهترین‌های سینمای ایران در سال‌های اخیر باشد که در آن کوچکترین جزئیات تصویری رعایت شده و ستایش برانگیز است.

فیلمبرداری هومن بهمنش در فیلم نیز بی شک یکی از بهترین تجربه سال‌های اخیر سینمای ایران بوده است. جایی که تمام قاب‌بندی‌ها صحیح و با رعایت اصول صحیح تصویربرداری انجام شده که در آن بنا به موقعیتی که شخصیت‌های قصه در آن قرار گرفته‌اند، دوربین نیز کارکرد متفاوتی پیدا می‌کند و خوشبختانه در بهترین نقطه برای ثبت تصویر قرار می‌گیرد. تصویربرداری تاریک و مرده از فضای زندان و دوربین متحرکی که در دقایق پایانی فیلم شاهد آن هستیم، ثابت می‌کند که باید فیلمبرداری سرخپوست را تجربه جذاب و تماشایی بدانیم که می‌تواند به راحتی الگوی بسیاری از فیلمسازان داخلی باشد. دوربینی که هرگز از چارچوب استاندارد تصویربرداری سینمایی خارج نمی‌شود و البته که بهترین جایگاه برای او پرده عریض سینماست.

در بخش فیلمنامه نیز سرخپوست نیز به خوبی توانسته عنصر تعلیق را به کار بگیرد و تماشاگر را تا دقایق پایانی داستان کنجکاو نگه دارد. البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که گاهی ظرفیت‌های ایجاد تعلیق در سرخپوست به حداقل می‌رسد و فیلم در یک چرخه تکرار گرفتار می‌شود که با رفت و آمد تکراری سرگرد برای یافتن سرخپوست گره می‌خورد. با این حال قصه به ورطه‌ای نمی‌افتد که در آن حوصله تماشاگر را پس بزند و باعث سلب توجه او از فیلم گردد. شاید اگر بخش میانی فیلمنامه می‌توانست چالش های بیشتری را با سوژه مطرح نماید، می‌توانستیم اثری فاخر را در سینمای ایران شاهد باشیم اما این اتفاق نیفتاده و جزئیات قصه گاهی نحیف تر از آنچه که باید باشد می‌گردد.

در بخش شخصیت پردازی، نقش اصلی داستان یعنی سرگرد جاهد، بهترین شخصیت قصه است و تمرکز فیلم نیز بر روی او قرار دارد. سرخپوست به خوبی این شخصیت و حال و هوای درونی‌اش را به مخاطب معرفی می‌کند تا تماشاگر به شکل و شمایل نظامی او بسنده نکند. این شخصیت نقطه قوت فیلم محسوب می‌شود و به راحتی تماشاگر را با خود همراه می‌سازد. سرگرد اگرچه انسان سرسختی است و تسلط بر زندان عجیب داستان نیز این وضعیت را تایید می‌کند اما در درون، وی انسانی عاطفی است که دوست دارد عشق را تجربه نماید و برای رسیدن به این نقطه بی تاب است؛ هرچند که سعی دارد در ظاهر آن را مخفی نماید.

اما فیلم علی رغم نکات مثبت فراوانی که دارد، دچار ضعف‌های عجیبی هم هست. نخستین ضعف فیلم را باید به حضور شخصیت مددکار با بازی پریناز ایزدیار مرتبط دانست. شخصیتی که به یکباره در داستان ظاهر می‌شود و به فاصله بسیار کوتاهی از حضورش در صحنه، عاشقانه‌ای بی‌مقدمه را با سرهنگ آغاز می‌کند که پیش از آن هیچ درباره آن نمی‌دانیم. در واقع این عاشقانه زمانی آغاز می‌شود که ما چیزی درباره روند علاقه این دو به یکدیگر نمی‌بینیم و تنها زمانی متوجه می‌شویم که سرگرد به مددکار دل بسته که آن را طی یک دیالوگ می‌گوید و سپس این دو علاقه‌شان به یکدیگر را آشکار می‌کنند!

در بخشی دیگر (این بخش می‌تواند داستان را لو بدهد. اگر فیلم را تماشا نکرده‌اید این بخش را نخوانید)، فیلم هیچ دلیل موجی درباره تاکید و اقدام فداکارانه مددکار برای نجات سرخپوست در اختیار تماشاگر قرار نمی‌دهد! در واقع مخاطب هرگز متوجه نمی‌شود که چرا یک مددکار می‌بایست جان و امنیت و آینده خود را به خطر بیندازد تا بتواند یک مجرم را از حکم مرگی که برایش مانند بسیاری از زندانی‌های دیگر صادر شده نجات دهد. انگیزه‌های اخلاقی می‌تواند بهانه خوبی برای اقدام مددکار باشد اما این انگیزه‌های اخلاقی بسیار اغراق شده تر از آن هستند که بتوانند منطقی جلوه نمایند.

در این بین اصلی‌ترین ضعف فیلم در پایان بندی رخ می‌دهد. جایی که پیام‌های اخلاقی به منطق روایی می‌چربد و فیلمساز در شرایطی قرار می‌گیرد که تصمیم می‌گیرد به مناسبات سینمای ایران پایبند بماند و پایانی را خلق نماید که از تحول ناگهانی و بی منطق شخصیت اصلی داستان بر می آید. پایان بندی که اگر قرار بود اینچنین نقش ببندد، بهتر می‌بود تا تضادهای سرگرد در وجودش در طول داستان به نقطه‌ای می‌رسید که او را مجاب به یک انتخاب قاطع نماید اما به جای آن، فیلم در یک دقیقه این تغییر را رقم نمی‌زد تا اثر را دچار ضعف کند.

در میان بازیگران، قطعاً بهترین بازی فیلم متعلق به نوید محمدزاده است که این بار برخلاف رویه سال‌های گذشته، ایفاگر نقش شخصیتی شده که از سن و سال خودِ او به مراتب بیشتر است و جزئیات رفتاری‌اش نیز کاملاً در تضاد با نقش‌های این بازیگر در سال‌های گذشته بوده است. محمدزاده به خوبی توانسته رفتاری خشک و رسمی را به نمایش بگذارد و از اغراق در بازی‌اش جلوگیری نماید. او این بار بی جهت عصبانی نمی‌شود و فریاد نمی‌کشد و البته که در میانه اثر مرثیه سرایی نیز نمی‌کند! بازی محمدزاده در نقش سرگرد توانسته بخش تازه ای از توانایی های این بازیگر را نشان دهد. پریناز ایزدیار هرچند که شخصیت گنگ و مجهولی در فیلم ایفا می‌کند اما بازی او نیز در نهایت موجب آزار تماشاگر نمی‌شود. فاصله دو بازیگر نقش اصلی در سرخپوست از یکدیگر زیاد است اما با این حال آن‌ها در کنار یکدیگر پذیرفتنی هستند.

سرخپوست اثری استاندارد در سینمای ایران است که به خوبی از عنصر تعلیق در روایت قصه استفاده کرده و در بخش‌های فنی نیز اثری ارزشمند محسوب می‌شود. شاید اگر فیلمنامه می‌توانست جزئیات بیشتری داشته باشد و مخصوصاً در پایان بندی وضعیت بهتری می داشت، می‌شد که سرخپوست را بیش از این ارزشمند دانست. اما پایان‌بندی اخلاقی فیلم که وصله‌ای ناجور به روند کلی قصه است، اثر را دچار تضادها و پرسش‌هایی کرده که بی پاسخ می‌مانند.

نویسنده: میثم کریمی
منبع: سایت مووی مگ

فهرست جوایز فیلم سرخپوست

در سی و هفتمین دوره برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در سال 1397، فیلم سرخپوست نامزد دریافت 6 سیمرغ بلورین جشنواره از جمله بهترین فیلم، بهترین کارگردانی (نیما جاویدی)، بهترین فیلمنامه (نیما جاویدی)، بهترین بازیگر نقش اول مرد (نوید محمدزاده)، بهترین جلوه‌های ویژه بصری (جواد مطوری) و بهترین طراحی صحنه (محسن نصراللهی) شد، که در پایان فقط موفق به کسب جایزه ویژه هیئت داوران شد. همچنین در زمینه بهترین فیلم از نگاه تماشاگران، این فیلم پس از فیلم متری شش و نیم در جایگاه دوم قرار گرفت.

• جایزه ویژه هیئت داوران به نیما جاویدی، دوره ۳۷ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۹۷
• تندیس شایستگی بهترین فیلم (مجید مطلبی)، بیست و یکمین جشن سینمای ایران ۱۳۹۸
• تندیس شایستگی بهترین بازیگر نقش اول مرد (نوید محمدزاده)، بیست و یکمین جشن سینمای ایران ۱۳۹۸
• تندیس شایستگی بهترین فیلمبرداری (هومن بهمنش)، بیست و یکمین جشن سینمای ایران ۱۳۹۸
• تندیس شایستگی بهترین جلوه‌های ویژه بصری (جواد مطوری)، بیست و یکمین جشن سینمای ایران ۱۳۹۸
• برنده جایزه بهترین فیلم (مجید مطلبی)، بیستمین دوره جشن حافظ ۱۳۹۸
• برنده جایزه بهترین کارگردانی (نیما جاویدی)، بیستمین دوره جشن حافظ ۱۳۹۸
• برنده جایزه بهترین بازیگر مرد سینما (نوید محمدزاده)، بیستمین دوره جشن حافظ ۱۳۹۸

بیشتر بخوانید

• فیلم ابد و یک روز
• فیلم عصبانی نیستم!