فیلم عطر آخر اردیبهشت

فیلم عطر آخر اردیبهشت فیلمی ایرانی است که توسط بهاره رهنما در سال ۱۴۰۱ ساخته شد و در سال ۱۴۰۲ در سینماهای سرتاسر کشور به اکران عمومی درآمد.

به گزارش خوبو، عطر آخر اردیبهشت فیلمی در ژانر درام و خانوادگی است و مشاهده آن برای افراد بالای ۱۵ سال توصیه می‌شود.

بازیگرانی چون بهاره رهنما، نیوشا ضیغمی، مرضیه اکبرنژاد، غزاله عبداللهی، افسانه چهره آزاد، فریبا نادری، فرشاد خدامی و نیما رییسی و … در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند.

عوامل و بازیگران فیلم عطر آخر اردیبهشت

عطر آخر اردیبهشت فیلمی است که در ژانر درام و خانوادگی توسط بهاره رهنما ساخته شده است. بهاره رهنما در سریال های مشهوری از جمله من یک مستاجرم، مرد هزار چهره، پژمان، خوب بد زشت، همسایه ها و بچه مهندس ایفای نقش کرده است. از جمله فیلم های سینمایی او نیز می توان به دایره زنگی، نان، عشق و موتور ۱۰۰۰، توفیق اجباری، سن پطرزبورگ، بعد از ظهر سگی سگی، ورود آقایان ممنوع، آس و پاس، خوب، بد، جلف و … اشاره کرد.

نیوشا ضیغمی با شرکت در کلاس‌های آزاد بازیگری کانون سینماگران جوان واقع بازیگری را فراگرفت و توسط این مؤسسه به مسعود جعفری‌جوزانی معرفی شد. پس از فارغ‌التحصیلی از این کلاس‌ها در مجموعهٔ تاریخی در چشم باد نقش یک دختر روستایی شمالی را ایفا کرد. او سپس در اولین تجربه سینمایی خود در فیلم تردست به کارگردانی محمدعلی سجادی ایفای نقش کرد و همین فیلم سبب همکاری دوباره ضیغمی و محمد علی سجادی در فیلم شوریده شد که برای بازی در این فیلم، نامزد دریافت سیمرغ بلورین از بیست و چهارمین جشنواره فیلم فجر شد.

فریبا نادری دیگر بازیگر مشهور عطر آخر اردیبهشت است. او در سریال های تلویزیونی همچون سال های مشروطه، از یاد رفته، ستایش، پرستاران، گمشدگان و … ایفای نقش کرده است.

افسانه چهره آزاد فعالیتش را از سال ۱۳۶۶ با مجموعه تلویزیونی سال‌های بدون خانه شروع کرد. در دهه هفتاد، بازی در سینما را در نقش‌های مکمل آغاز کرد. اما بازی‌اش در مجموعه تلویزیونی «جمعه تعطیل نیست» به همراهی علیرضا خمسه نقطه عطفی در کارنامه بازیگری اوست. بازی متفاوت او در نقش کوتاهی در فیلم «بوتیک» او را نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن از هشتمین جشن خانه سینما کرد. او در سال ۱۳۶۶ در نمایش پنجره‌ها به کارگردانی فرهاد آئیش بازی کرد و مورد توجه واقع شد.

خلاصه داستان

زنی 40 ساله در روزهای آخر اقامتش در ایران، دورهمی دوستانه‌ای را برپا می‌کند اما در این دیدار دوستانه رازهای عجیبی برملا خواهد شد.

نقد و بررسی فیلم عطر آخر اردیبهشت

فیلمسازی علاقه ای است که در اکثر افراد جامعه می توان ردپای آن را دید. هنر دلچسبی که افراد از طریق آن می توانند ایده های خود را به تصویر تبدیل کرده و به مخاطب عرضه نمایند. تماشاگر سینما هم پس از تماشای ایده ها و هنر هر کارگردان، درباره کیفیت کار او نظر خود را بیان می کند. اما این روند گاهی دچار تعاریف جدیدی هم می شود که اغلب این تعاریف، تنها در سینمای ایران رخ می دهد؛ «عطر آخر اردیبهشت» دقیقاً چنین وضعیتی دارد!

فیلم «عطر آخر اردیبهشت» توسط بهاره رهنما نوشته و کارگردانی شده است. فیلمی که به روزهای آخر مهاجرت یک یک زن به خارج از کشور و ملاقات با دوستانی که به دیدنش می آیند می پردازد. لوکیشن فیلم تماماً در یک هتل در مازندران ساخته شده است، هتلی که در سریال از آن به عنوان «زیباترین هتل ایران» نام برده می شود تا به این شکل، تبلیغ جذابی هم برای آن انجام شده باشد. اما آیا این لوکیشن محدود باعث شده تا کارگردان بتواند 4 شخصیت اصلی داستان را به خوبی پرورش دهد؟ پاسخ یک نه بزرگ است!

در سینمای حرفه ای ما با اثری به نام «12 مرد خشمگین» مواجه هستیم که 75 سال پیش ساخته شد و کلیت قصه به بهترین شکل ممکن در یک اتاق روایت می شد. فیلم مذکور روایت گر تزلزل قضاوت انسان ها در موقعیت ها و شرایط مختلف بود و یکی از بهترین آثار سینما نیز محسوب می شود. حالا به سینمای ایران و فیلم «عطر آخر اردیبهشت» بازگردیم. فیلمی که دیالوگ های آن بر پایه دورهمی های چند زن بنا شده که محوریت آن این مسئله است:«ما زن ها اینطور هستیم و مردها آن طور هستند». در واقع بهاره رهنما در نزدیک به 70 دقیقه مدت زمان فیلم، به طور دائم در حال تکرار کلیشه های جنسیت زده ای از زبان بازیگران فیلم است که نمونه آن اغلب در شبکه های اجتماعی مشاهده می شود.

از این روست که می توان گفت «عطر آخر اردیبهشت» یک فاجعه تمام عیار، حتی برای سینمای مستقل ایران محسوب می شود. فیلمی که به طور خلاصه، دوربین را مکانی قرار می دهد و چهار زن را در مقابل آن می نشاند و سپس به بازگویی ارتباط زنان و مردان می پردازد؛ گفتگوهای مبتذلی که نه آن قدر سنتی و نه آن قدر فضای روشنفکری دارند که بتوان هویتی برای آن قائل شد. این دیالوگ ها بیشتر بر پایه توهماتی است که روانشناسی زرد در ایران آن را رقم زده و تبدیل به آفت اجتماع شده است. آفتی که به شکل مبتذلی در لحظه به لحظه «عطر آخر اردیبهشت» به چشم می خورد.

«عطر آخر اردیبهشت» به راحتی می تواند یک کلاس توجیهی برای هنرجویان فیلمسازی با عنوان «چگونه بدترین فیلم ممکن را بسازیم» باشد. فیلمی که در آن فیلمنامه به مبتذل ترین شکل ممکن با بهره گیری از روانشناسی زرد، به بیان نظرات زنان درباره مردان می پردازد و چهار بازیگر اصلی فیلم نیز به بدترین شکل ممکن این دیالوگ ها را اجرا کرده اند، به طوری که حتی امکان دارد در لحظاتی از فیلم تماشاگران به بازی بازیگران فیلم بخندند! تماشای «عطر آخر اردیبهشت» به طور خلاصه، یک عذاب واقعی برای علاقه مندان به سینما محسوب می شود؛ البته اگر بتوان اثر را نه دورهمی، بلکه فیلم سینمایی نامید!

نقد از میثم کریمی

بیشتر بخوانید

• فیلم خط استوا
• فیلم ایکس لارج
• فیلم چپ، راست
• فیلم پاستاریونی
• فیلم عروسی مردم