آلبوم تلفیق اثری است بی کلام حاصل همنوازی علی صمدپور نوازنده رباب و حسین کمانی نوازنده گیتار که به صورت رسمی در زمستان ۱۳۹۸ منتشر شد و در اختیار علاقه‌مندان به موسیقی قرار گرفت.
به گزارش خوبو، آلبوم موسیقی تلفیق اثری از علی صمدپور و حسین کمانی است. این آلبوم شامل ۶ قطعه موسیقی است که در سبک تلفیقی می‌توانیم گوش دهیم. قیمت این آلبوم، ۸۱,۰۰۰ تومان است.
این آلبوم، قسمت چهارم از سری آلبوم‌های زریاب است. پیش از این آلبوم دیورتیمنتو از احمد پژمان، آلبوم درنادئون از مهرداد مهدی و آسو کهزادی و آلبوم واپسین فردا از حمیدرضا خبازی، فرهاد زالی و مسعود براره از این مجموعه منتشر شده بود.
آهنگ های آلبوم تلفیق
تلفیق نام اثری است که توسط علی صمدپور و حسین کمانی منتشر شده است. این آلبوم که شامل ۶ عدد قطعه موسیقی است در سبک تلفیقی منتشر شده است. این آلبوم توسط موسسه فرهنگی هنری خانه هنر خِرَد منتشر و عرضه شده است.
| # | نام آهنگ |
| ۱ | میناب |
| ۲ | عربیکا |
| ۳ | بندر |
| ۴ | پاژ |
| ۵ | تذکار |
| ۶ | شش آواز |
نقد و بررسی آلبوم تلفیق
بررسی تلفیق را باید از همان نامش آغاز کرد. نامی چندسویه و کنایه‌آمیز: از یک‌سو اشارتی طنازانه دارد به مفهومی بسیار دستمالی‌شده در سال‌های گذشته، و از سوی دیگر مدعایی رُک و پوست‌کنده درباره ماهیت اثر ارائه می‌کند: ”در این اثر تلفیق اتفاق افتاده است“. نیز این نام‌گذاری می‌تواند حاوی ادعایی درباره‌ی مفهوم هماره مناقشه‌برانگیز تلفیق باشد: ”این تلفیق است [نه آثار دیگر]“.
شخصیت‌های این «تلفیق» از هم فرسنگ‌ها دورَند: رُباب در فرهنگ شنیداری موسیقی کلاسیک ایرانی هماره در حاشیه بوده است، رنگ صوتی و تداعی‌های فرهنگی‌اش هنوز با موسیقی افغانستان و جنوب‌شرق ایران گره خورده، و نقشش در موسیقی‌های غیرمردمی، تقریباً به تأمین گستره‌های بم‌تر گروه‌نوازی‌ها محدود شده است. بنابراین، رُبابی که تک‌نوازی کند کماکان سازی بسیار مکان‌مند (محلّی) است. برخلاف رُباب، گیتار احتمالاً حاضرترین ساز در مجموع گرایش‌های موسیقایی –دست‌کم- پنجاه سال اخیر است و آن‌چنان همه‌گیر که دیگر نمی‌توان آن را تداعی‌گر جغرافیای خاصی دانست. با این‌حال، شخصیت رُباب در تلفیق، مانند تک‌نوازی‌های صمدپور در در میان ابرها۱، با آن شخصیت شناخته‌شده بسیار تفاوت دارد: صدایش نرم‌تر و پرطنین‌تر است –همان‌قدر نرم که صورتیِ کمرنگ چشم‌نواز گرافیک آلبوم به ما می‌گوید-؛ و پیوندهایش را با ریشه‌های شناخته شده‌اش گسیخته است.
در تلفیق این دو شخصیت به هم آمیخته‌اند. در این آمیختگی، رُباب –که دست‌کم در ایران تجربه چنین رویارویی‌هایی را ندارد- بعضی ویژگی‌های سرنمون‌وارش را واگذاشته، اما گیتار حفظ کرده است. از طرف دیگر، رُباب نقش پررنگ‌تری در پیشروی ملودی‌ها ایفا می‌کند؛ نه به خاطر توانایی‌های رُباب، که اتفاقاً به خاطر ناتوانی‌اش در اختیار نقش‌های هارمونیک و کنترپوانیکِ گوناگونی که از گیتار می‌شنویم. در این میان، «بندر»یک استثناست: در این قطعه، رباب پیش‌رویِ ملودی اصلی را به گیتار واگذار کرده است.
دو ویژگی دیگر این آلبوم را نباید ناگفته واگذاشت: یکی گوش‌نوازی غیرمنتظره هم‌نشینی صدای این دو ساز که یکی خشک‌تر و ناشفاف‌تر از دیگری است و در عین‌حال گستره صوتی‌شان هم‌پوشانی دارد، و دیگری قرائت پدیدآورندگان اثر از دو قطعه‌ی منسوب به عبدالقادر مراغی (اگرچه در مجموعه‌ای از قطعات تماتیک‌تر آلبوم کمی غریبه‌اند). مثلاً «شش‌آواز» رنگ نسبتاً محوی از تحریر‌ها و ملودی‌های قطعه‌ی قدیمی‌تر در خود دارد، که کشف بازی‌های فرمال و بافتاری نوازندگان با اصل قطعه را –مانند هم‌نشینی عمودی دو ملودی این قطعه- تبدیل به مکاشفه‌ای لذت‌بخش می‌کند؛ و از این رو، این شاید «تلفیق»وارترین قطعه تلفیق باشد.
نویسنده: کامیار صلواتی
منبع: سایت نویز
نظرات کاربران