اوراق بهادار یک ابزار مالی است که دارای ارزش است و قابل معامله است. براساس این تعریف، بسیاری از ابزارهایی که امروزه می‌بینیم – سهام، اوراق قرضه، اختیار معامله – می‌توانند اوراق بهادار در نظر گرفته شوند. در زمینه حقوقی، تعریف به طور قابل توجهی محدودتر است و از حوزه قضایی به حوزه قضایی دیگر متفاوت است. اگر یک ابزار مطابق با معیارهای یک کشور به عنوان یک اوراق بهادار باشد، تحت نظارت شدید نظارتی قرار دارد. در این مقاله، نحوه آماده‌سازی فناوری بلاکچین برای ساده‌سازی بازارهای مالی طولانی مدت با توکن‌های امنیتی را مورد بحث قرار خواهیم داد.
توکن امنیتی چیست؟
توکن امنیتی توکنی است که بر روی بلاکچین صادر می‌شود و نشان‌دهنده سهمی در یک شرکت یا دارایی خارجی است. اینها می‌توانند توسط نهادهایی مانند مشاغل یا دولت ها منتشر شوند و به همان هدفی که همتایان فعلی آنها (یعنی سهام، اوراق قرضه و غیره) عمل می‌کنند.
چرا از توکن‌های امنیتی استفاده کنیم؟
برای استفاده از یک مثال، بیایید بگوییم که یک شرکت می‌خواهد سهام را به صورت توکن شده بین سرمایه‌گذاران توزیع کند. این توکن‌ها را می‌توان به گونه‌ای طراحی کرد که دارای همان مزایایی باشد که از سهام انتظار می‌رود – به ویژه، حق رای و سود سهام. مزایای این روش بسیار زیاد است. همانند ارزهای دیجیتال و سایر اشکال توکن، توکن‌های امنیتی از ویژگی‌های بلاکچینی که بر روی آن منتشر می‌شوند بهره می‌برند. این ویژگی ها شامل شفافیت، تسویه سریع، عدم توقف و تقسیم پذیری است.
شفافیت
در یک دفتر کل، هویت شرکت کنندگان انتزاع می‌شود، اما هر چیز دیگری را می‌توان حسابرسی کرد. هرکسی می‌تواند قراردادهای هوشمندی را که توکن‌ها را مدیریت می‌کنند مشاهده کند یا صدور و دارایی‌ها را ردیابی کند.
استقرار سریع
تهاتر و تسویه حساب از مدت ها قبل به عنوان یک گلوگاه در مورد انتقال دارایی‌ها در نظر گرفته شده است. در حالی که معاملات را می‌توان تقریباً فوری انجام داد، تغییر مالکیت اغلب زمان می‌برد. در بلاکچین، این فرآیند خودکار است و می‌تواند در عرض چند دقیقه تکمیل شود.
Uptime
بازارهای مالی موجود تا حدودی در زمان کار خود محدود هستند. آنها در روزهای هفته برای دوره های ثابت باز هستند و در آخر هفته‌ها بسته هستند. از سوی دیگر، بازارهای دارایی دیجیتال در تمام ساعات شبانه روز و در هر روز از سال فعال هستند.
تقسیم‌پذیری
هنر، املاک و سایر دارایی‌های با ارزش، زمانی که توکن شوند، می‌توانند به روی سرمایه‌گذارانی باز شوند که در غیر این صورت نمی‌توانند سرمایه‌گذاری کنند. به عنوان مثال، ما می‌توانیم یک نقاشی به ارزش 5 میلیون دلار داشته باشیم که می‌توان آن را به 5000 قطعه تبدیل کرد، به طوری که هر کدام 1000 دلار ارزش داشته باشد. این امر به طور چشمگیری دسترسی را افزایش می‌دهد، در حالی که سطوح بیشتری از جزئیات را در سرمایه گذاری‌ها نیز فراهم می‌کند.
البته شایان ذکر است که برخی از نشانه‌های امنیتی ممکن است محدودیتی در تقسیم پذیری داشته باشند. در برخی موارد، اگر حق رای یا سود تقسیمی به عنوان سهام عدالت اعطا شود، ممکن است محدودیتی در تقسیم نماد برای اهداف اجرایی وجود داشته باشد.
توکن‌های امنیتی در مقابل توکن‌های ابزار (Security tokens vs utility tokens) تفاوت چیست؟
توکن‌های امنیتی و توکن‌های کاربردی شباهت‌های زیادی دارند. از نظر فنی، پیشنهادات در هر دو گروه یکسان است. آنها توسط قراردادهای هوشمند مدیریت می‌شوند، می‌توانند به آدرس‌های بلاکچین ارسال شوند و در صرافی‌ها یا از طریق تراکنش‌های همتا به همتا معامله می‌شوند. تفاوت آنها عمدتاً در اقتصاد و مقرراتی است که زیربنای آنها است. آنها را می‌توان در پیشنهادات اولیه سکه (ICO) یا پیشنهادات مبادله اولیه (IEO) منتشر کرد، به طوری که استارت آپ‌ها یا پروژه‌های تاسیس شده می‌توانند برای توسعه اکوسیستم خود سرمایه گذاری جمعی کنند.
با کمک مالی، کاربران این توکن‌های دیجیتال را دریافت می‌کنند که مشارکت (چه بلافاصله یا در آینده) با شبکه پروژه را امکان‌پذیر می‌سازد. آنها ممکن است حق رای را به دارنده اعطا کنند، یا به عنوان ارز مخصوص پروتکل برای دسترسی به محصولات یا خدمات عمل کنند. توکن‌های کاربردی ذاتا ارزشمند نیستند. اگر پروژه‌ای موفق شود، سرمایه گذاران حق دریافت بخشی از سود را ندارند که در مورد برخی از اوراق بهادار سنتی صدق می‌کند.
می‌توانیم نقش توکن‌ها را به امتیازات وفاداری تشبیه کنیم. آنها را می توان برای خرید کالاها استفاده کرد (یا می توان آنها را فروخت)، اما آنها هیچ سهمی در تجارت توزیع آنها ندارند. در نتیجه، ارزش های آنها اغلب توسط حدس و گمان هدایت می‌شود. بسیاری از سرمایه گذاران به این امید که قیمت آنها با توسعه اکوسیستم افزایش یابد، توکن‌ها را خریداری می‌کنند. اگر پروژه شکست بخورد، حمایت کمی برای دارندگان وجود دارد.
توکن‌های امنیتی به روشی مشابه توکن‌های ابزاری صادر می‌شوند، اگرچه رویداد توزیع به عنوان ارائه رمز امنیتی (STO) نامیده می‌شود. با این حال، از نقطه نظر سرمایه گذاری، هر دو نوع توکن ابزارهای بسیار متفاوتی را نشان می دهند. اگرچه توکن های امنیتی بر روی بلاک چین صادر می شوند، اما همچنان اوراق بهادار هستند. به این ترتیب، آنها به شدت برای محافظت از سرمایه گذاران و جلوگیری از تقلب تنظیم شده‌اند. از این نظر، STO بسیار شبیه به IPO است تا ICO.
به طور معمول، زمانی که سرمایه گذاران یک توکن امنیتی خریداری می‌کنند، در حال خرید سهام، اوراق قرضه یا مشتقات هستند. توکن‌های آنها به طور موثر به عنوان قراردادهای سرمایه گذاری عمل می‌کنند و حقوق مالکیت را بر دارایی‌های خارج از زنجیره تضمین می‌کنند.
چه چیزی یک توکن را به یک امنیت تبدیل می‌کند؟
همانطور که مطرح می‌شود، صنعت بلاکچین فاقد شفافیت بسیار مورد نیاز در جبهه قانونی است. تنظیم‌کننده‌ها در سرتاسر جهان همچنان با سیل فناوری‌های جدید مالی بازی می‌کنند. مواردی وجود داشته است که ناشران تصور می‌کردند که توکن‌های ابزاری را منتشر می‌کنند که بعداً توسط کمیسیون بورس و اوراق بهادار (SEC) به عنوان اوراق بهادار تلقی شد. شاید معروف‌ترین معیار برای تعیین اینکه آیا یک معامله معادل «قرارداد سرمایه‌گذاری» است یا خیر، تست هوی باشد.
به طور خلاصه، به دنبال این است که مشخص کند آیا فردی که در یک شرکت مشترک سرمایه گذاری می‌کند، انتظار دارد در نتیجه تلاش‌های مروج (یا شخص ثالث) سود کسب کند یا خیر. این آزمایش مدت‌ها قبل از ظهور فناوری بلاکچین توسط دادگاه‌های ایالات متحده ارائه شد. بنابراین به کار بردن آن برای تعداد بیشماری توکن جدید دشوار است. با این حال، این ابزار محبوب برای تنظیم کننده‌هایی است که سعی در طبقه‌بندی دارایی‌های دیجیتال دارند. هر حوزه قضایی، البته، چارچوب متفاوتی را اتخاذ خواهد کرد، اما بسیاری از آنها از منطق مشابهی پیروی می‌کنند.
توکن‌های امنیتی و امور مالی قابل برنامه ریزی
با توجه به اندازه بازارهای امروزی، توکن‌سازی می‌تواند قلمرو مالی سنتی را به‌طور اساسی متحول کند. سرمایه گذاران و موسسات در این فضا از یک رویکرد کاملا دیجیتالی برای ابزارهای مالی سود بسیار خواهند برد. در طول سال ها، اکوسیستمی از پایگاه های داده متمرکز اصطحکاک زیادی ایجاد کرده است.
مؤسسات باید منابعی را به فرآیندهای اداری برای مدیریت داده‌های خارجی که با سیستم های خود ناسازگار است، اختصاص دهند. فقدان استانداردسازی در سطح صنعت، هزینه‌هایی را به کسب‌وکارها می‌افزاید و تسویه حساب را به‌طور قابل‌توجهی به تأخیر می‌اندازد. بلاکچین یک پایگاه داده مشترک است که هر کاربر یا کسب و کاری می‌تواند به راحتی با آن تعامل داشته باشد. عملکردهایی که قبلاً توسط سرورهای مؤسسات انجام می‌شد اکنون می‌توانند به دفتر کل مورد استفاده سایر صنعت برون سپاری شوند.
با توکن کردن اوراق بهادار، می‌توانیم آنها را به شبکه‌ای متصل کنیم که زمان‌های تسویه سریع و سازگاری جهانی را ممکن می‌سازد. از آنجا، اتوماسیون می‌تواند فرآیندهای وقت گیر را مدیریت کند.به عنوان مثال، انطباق با KYC/AML، قفل کردن سرمایه‌گذاری‌ها برای مدت زمان مشخص و بسیاری از عملکردهای دیگر را می‌توان با کدهای در حال اجرا بر روی بلاکچین انجام داد.
جمع‌بندی
به نظر می‌رسد توکن‌های امنیتی یک پیشرفت منطقی برای صنعت مالی هستند. علیرغم استفاده از فناوری بلاکچین، آنها به اوراق بهادار سنتی بسیار نزدیکتر از ارزهای دیجیتال یا حتی سایر توکن‌ها هستند. با این حال هنوز کارهایی در زمینه نظارتی باید انجام شود. با دارائی‌هایی که می‌توان به راحتی در سراسر جهان انتقال داد، مقامات باید راه‌هایی برای تنظیم مؤثر صدور و جریان آنها بیابند. برخی حدس می‌زنند که این نیز می‌تواند با قراردادهای هوشمندی که قوانین خاصی را رمزگذاری می‌کند، خودکار شود.
پروژه‌هایی مانند Ravencoin ،Liquid و Polymath در حال حاضر صدور توکن‌های امنیتی را تسهیل می‌کنند. اگر وعده توکن‌های امنیتی محقق شود، عملیات موسسات مالی می‌تواند به طور قابل توجهی ساده شود. با گذشت زمان، استفاده از توکن‌های مبتنی‌بر بلاکچین به جای ابزارهای سنتی ممکن است به خوبی ادغام بازارهای قدیمی و ارزهای دیجیتال را تسریع کند.
نظرات کاربران