فیلم آستیگمات

فیلم آستیگمات فیلمی ایرانی است که توسط مجیدرضا مصطفوی در سال ۱۳۹۶ ساخته شد و در آبان ۱۳۹۷ در سینماهای سرتاسر کشور به اکران عمومی درآمد.

به گزارش خوبو، آستیگمات یک درام خانوادگی است که بحران‌های مختلف خانواده‌ای را به تصویر می‌کشد که در شرف از دست دادن خانه‌شان هستند. این فیلم از سایت معتبر IMDB، موفق به کسب نمره متوسط 5.2 شده است. 314 نفر به این فیلم نمره داده‎اند.

محسن کیایی، نیکی کریمی، مهتاب نصیرپور، باران کوثری، هادی حجازی فر، حسین پاکدل و … در آستیگمات ایفای نقش کرده‌اند.

دانلود فیلم آستیگمات

عوامل و بازیگران فیلم آستیگمات

آستیگمات فیلمی است که در ژانر درام توسط مجیدرضا مصطفوی ساخته شده است. مجیدرضا مصطفوی کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده اهل ایران است. از مهم‌ترین فعالیت‌های او تهیه‌کنندگی و کارگردانی فیلم‌های سینمایی آستیگمات و انارهای نارس است. وی از سال ۱۳۸۰ فعالیت خود را در زمینه فیلمسازی با ساخت و تدوین فیلم کوتاه آغاز کرد. تدوین بیش از ۱۰۰ فیلم کوتاه، نیمه بلند و مستند به همراه جوایز مختلف در این بخش در کارنامه او دیده می‌شود. او در سال ۱۳۸۴ با تدوین چندین فیلم سینمایی از جمله فیلم «آن سه» ساخته نقی نعمتی وارد سینمای حرفه‌ای شد. همچنین تا سال ۱۳۸۸ چندین تله فیلم به عنوان تهیه‌کننده، کارگردان و تدوین‌گر برای تلویزیون ایران کار کرده‌ است.

مهتاب نصیرپور از سال ۱۳۶۵ بازی در تئاتر را با نمایش «حادثه در صبح پاییزی» آغاز کرد و از سال ۱۳۷۰ بازی در سینما را با فیلم مسافران آغاز نمود. فعالیت او در تلویزیون از سال ۱۳۶۸ آغاز شد. پس از آن به آموزش بازیگری در دانشگاه آزاد اسلامی پرداخت. او در سال ۱۳۸۴ سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای بازی در فیلم به نام پدر از بیست و چهارمین دوره جشنواره فیلم فجر دریافت کرد. همچنین در سال ۱۳۸۶ به خاطر بازی در فیلم فرزند خاک در بیست و ششمین دوره جشنواره فیلم فجر، برای دومین بار برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. مهتاب نصیرپور در نخستین جشنواره تولیدات تلویزیونی صدا و سیما در سال ۱۳۷۴ نیز، بخاطر ایفای نقش در نمایش تلویزیونی معمای یک قتل برنده دیپلم افتخار بهترین بازیگر زن شد. او همچنین سابقه بازی در فیلم‌های مطرحی چون من، ترانه 15 سال دارم، بی همه چیز و سگ کشی را در کارنامه دارد.

باران کوثری مشهورترین بازیگر فیلم شنل است. او در سال ۱۳۶۴ در تهران به دنیا آمده و دانش‌آموخته رشته نمایش از هنرستان سوره است. بهترین بابای دنیا (۱۳۷۰) ساخته داریوش فرهنگ، نخستین تجربه بازیگری اوست. نقش‌آفرینی‌های بعدی وی تا سال ۱۳۸۰ به تمامی در فیلم‌های مادرش رخشان بنی اعتماد است. از جمله مهم‌ترین فیلم‌های او می‌توان به رقص در غبار، خون بازی، روز سوم، حیران، بغض، عصبانی نیستم!، کوچه بی نام، عرق سرد و بی همه چیز و سریال ملکه گدایان اشاره کرد.

محسن کیایی بازیگر این فیلم یکی از بازیگران پر کار در سینما است. از فیلم‌هایی که او در آن‌ها ایفای نقش کرده، می‌توان به بعد از ظهر سگی سگی، ضد گلوله، خط ویژه، ایستگاه اتمسفر، بارکد، آستیگمات، لونه زنبور، ماجرای نیمروز: رد خون، دینامیت، مطرب و نگهبان شب اشاره کرد.

نیکی کریمی دیگر بازیگر مشهور آستگیمات است. کریمی در سال ۱۳۷۲ موفق به دریافت جایزه صدف نقره‌ای بهترین بازیگر زن از جشنواره بین‌المللی فیلم سن‌سباستین برای فیلم سارا (۱۳۷۱) شد. او در بیست و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر (۱۳۸۱) نیز برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن برای فیلم دیوانه ای از قفس پرید (۱۳۸۱) و واکنش پنجم (۱۳۸۱) شد. وی تاکنون با کارگردانان برجسته‌ای از جمله داریوش مهرجویی، مسعود کیمیایی، عباس کیارستمی، ابراهیم حاتمی‌کیا، رسول ملاقلی پور، بهروز افخمی و تهمینه میلانی همکاری داشته است. عروس، پری، نیمه پنهان، بوی پیراهن یوسف و دو زن از جمله فیلم‌های مطرح او هستند. او علاوه بر بازیگری چندین فیلم از جمله شیفت شب (۱۳۹۳) و آتابای (۱۳۹۸) را ساخته‌است.

هادی حجازی فر بازیگری را در دوره دانشجویی و با بازی در مزرعه پدری به کارگردانی رسول ملاقلی‌پور آغاز کرد. از فیلم‌های بعدی‌اش می‌توان به ایستاده در غبار، ماجرای نیمروز، لاتاری، به وقت شام، آتابای، موقعیت مهدی و دوزیست اشاره کرد. حجازی‌فر نخستین فیلم سینمایی‌اش را با نام موقعیت مهدی با موضوع زندگی مهدی باکری در سال ۱۴۰۰ ساخت و خودش نقش اصلی فیلم را ایفا کرد. وی در جشن خانه تماشاخانه (سینما) و جشن منتقدان برنده جایزه و در سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده‌است.

خلاصه داستان

مردی بعد از جدایی چند ساله از خانواده برگشته و می خواهد خانه اش را از زن و پسر و عروس و نوه اش پس بگیرد. پسرش که در زیرزمین خانه زالو پرورش میدهد و می خواهد از این راه ثروتی بهم بزند .سعی می کند زن و مرد را آشتی دهد تا در خانه بمانند اما مادرش می خواهد با مردی دیگر ازدواج کند. در این بین نوۀ زن هم در مدرسه برای معلمش مشکلاتی به وجود می آورد که کل زندگی اعضای خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد. هم خانوادۀ پسر و هم خانوادۀ معلم به خاطر این موضوع بهم می ریزد.

نقد و بررسی فیلم آستیگمات

«آستیگمات» جزو آن دسته از فیلم هایی بود که به جشنواره فیلم فجر راه نیافتند. هفته گذشته این فیلم در برنامه اکران فیلمهای منتخب جشنواره برای گروهی از منتقدان، هنرمندان و اصحاب رسانه به نمایش درآمد و باید اعتراف کنم که تماشایش من را با پرسش عجیبی رو به رو ساخت که اساساً معیار پذیرش فیلم ها در جشنواره فیلم فجر چیست و ملاحظاتی که منجر به حذف برخی از فیلمها می گردند کدام است؟
به جرئت می نویسم که «آستیگمات» دست کم از پنج، شش تا از فیلم های به نمایش درآمده در جشنواره سر و گردنی بالاتر بود؛ فیلمی خوش ساخت، بی ادعا و به شدت جسورانه.

آستیگمات یک درام خانوادگی است که بحران های مختلف خانواده ای را به تصویر می کشد که در شرف از دست دادن خانه شان هستند. طبیعتاً این، تنها بحران فیلم نیست و آدم های فیلم با مشکلات کوچک و بزرگ دیگری نیز دست و پنجه نرم می کنند که قربانی اصلی تمامی این بحران ها، کسری، پسرِ دوازده ساله ی خانواده است.

نمی توان گفت “آستیگمات” از زاویه دید این کودک روایت می شود زیرا پسرک در تمامی صحنه های فیلم حضور ندارد اما انتخاب ها و تصمیمات بزرگسالان داستان، عمیقاً بر او و وجوه مختلف زندگی اش تأثیر می گذارند. در این درام، حضور مادربزرگِ جوان (مهتاب نصیرپور) نیز پررنگ، موثر و اساسی است؛ زنی که تنها شخصیت “عاقل” داستان است، پسرش در سن کم ازدواج کرده، بچه دار شده و مشکلات بسیاری را برای او به وحود آورده است و کنش های زن میانسال با دیگرانی که تصمیماتشان عموماً اشتباه بوده است، به درام جهت می بخشد.

شخصیت پردازی ها در «آستیگمات» آن قدر قوی اند که نمی توان هیچ یک از شخصیت ها را برتر از دیگری دانست؛ همان قدر که حضور و نقش مادربزرگ در فیلم موثر است، معلم مدرسه (نیکی کریمی) و همسرش (هادی حجازیفر) نیز در پیشبرد درام و رویدادهای آن نقش دارند.
در موجودیت فیلم توجه به مضمون روابط اعضای خانواده کاملاً به چشم می خورد؛ مرد جوان لاابالی و دمدمی مزاجی که به تازگی مصرف الکل را ترک کرده (محسن کیایی) و جیره خور مادر میانسالش است، مادری که خود در یک رابطه عاطفی پنهانی به سر می برد و در انتظار ازدواج با مردی هم سن و سال خودش است (حسین پاکدل). فیلمساز به جنس زن در داستان خود کاملاً نزدیک شده است و زنان مختلفی را به تصویر درآورده است. در این فیلم تقابل دو زن (عروس و مادر شوهر) را به لحاظ فکری کاملاً مشاهده می کنیم. عروس، زنی جوان و به شدت بی فکر (باران کوثری) است که از کوچک ترین وظایف مادری خود درمانده است و مادرشوهر زنی ست که به رغم مشکلات مالی و مطلقه بودنش بار تمامی مشکلات خانواده را بر دوش می کشد.

در این میان با شخصیت دیگری هم رو به رو هستیم؛ پدر معتاد جهان (سیامک صفری) که در ضدیت با همه چیز است و شخصیتی سرکوبگر دارد و علی رغم جدایی اش همچنان برای همسر سابقش مشکل درست می کند و او نیز به نحوی می خواهد بار مسئولیت هایش را بر دوش زن بیندازد.

فیلمساز با نشانه های ظریفی به فشار وارد بر زن میانسال اشاره می کند؛ یکی از زیباترین این نشانه ها دست درد زن است؛ این درد بیرونی به نحوی حکایت از درد درون او دارد که به سبب توداری اش هرگز گلایه ای ازآن نمی کند.

دیالوگ های فیلم به جا و به اندازه اند. فیلمساز هرگز تلاشی برای اغراق در نمایش وجوه مثبت یا منفی اخلاقی هیچ یک از شخصیت هایش نمی کند.

از دیگر ویژگی های خوب فیلم تدوین آن است. کات ها به موقع و کافی اند. فیلم از ریتم نمی افتد و مخاطب هیچ گاه کشش خود را برای دنبال کردن داستان اصلی از دست نمی دهد. فیلم واقعه ی عظیم و خارق العاده ای ندارد، بلکه به سبک بسیاری از آثار رئالیستی این روزها به دغدغه ها و مسایل روزمره زندگی افرادی از طبقه متوسط رو به پایین جامعه می پردازد.

اما یکی از اصلی ترین نقاط قوت «آستیگمات» بازی های آن هستند. همان قدر که فیلمساز در شخصیت پردازی های کار خود ماهرانه عمل کرده است بازیگران نیز در ارائه نقش هایشان سنگ تمام گذاشته اند. محسن کیایی در این فیلم با محسن کیایی دیگرفیلم ها از زمین تا آسمان فرق می کند و این بار با ظرافت آن بخش از توانایی های نادیده گرفته شده خود را به معرض نمایش می گذارد. او تصویر بسیار درخشانی از یک مرد جوان سرگشته و درمانده ارائه کرده است که البته سابقه مصرف الکل نیز داشته و در تلاش است تا با چنگ و دندان زندگی زنانشویی خود را حفظ کند. این بار از شوخی های همیشگی و احتمالاً بداهه گوییهای او خبری نیست و کیایی کاملاً در خدمت نقش است. مهتاب نصیرپور نیز می توانست به راحتی یکی از مدعیان سیمرغ بلورین جشنواره امسال باشد. نصیرپور مانند همیشه پرقدرت ظاهر شده است. ارائه بسیاری از دردهای درونی زن توسط این بازیگر بی آن که بازی بیرونی یا اغراق آمیزی داشته باشد از ویژگی هایی است که کاراکتر او را به یکی از ماندنی ترین شخصیت های زن سالهای اخیر سینمای ایران بدل می سازد. باران کوثری نیز بازی خوبی دارد. نقش او کمی خطرناک است. نقش سمیرا از برخی جهات شباهت هایی به نقش او در فیلم «کوچه بی نام» دارد اما کوثری کوشیده است تا زنانگی او را برجسته تر سازد و ویژگی های یک “مادر” و “همسر” را در ارائه نقش خود لحاظ کند و از این کوشش سربلند بیرون آمده.

نیکی کریمی پس از سال ها نقشی متفاوت را ایفا کرده است و بازی خوبی هم دارد. و در نهایت بازیگر کودک فیلم نیز پا به پای دیگر بازیگران پیش آمده است و نقش دشواری را ارائه می دهد که بسیار هم درونی است. کسرای فیلم کودکی مملو از اختلالات روانپزشکی و خشمی نهفته است که درسخوانی و ظاهر آرامش این اختلال ها را مخفی نگاه می دارد.

فیلمنامه بخش های هوشمندانه ای دارد که کار را نسبت به دیگر فیلم های مشابه متفاوت می کند. یکی از این بخش های خلاقانه نامه نگاری پسربچه برای معلمش است؛ یکی دیگر مسئله پرورش زالو که باز هم نشانه هایی را در دل خود می پرورد و به نظر من عشق میان زن میانسال و مرد میانسال فیلم نیز بسیار باورپذیر از آب درآمده و تک سکانس غافلگیرانه ی حضور بهنوش بختیاری با آن گریم متفاوت نیز از دیگر بخش های ممتاز اثر است.

در نهایت تکرار می کنم که «آستیگمات» فیلم خوش ساخت، روان و بسیار ایده آلی ست که به یقین جای آن در میان فیلم های به نمایش درآمده در جشنواره فیلم فجر به شدت خالی بود.

نقد از یاسمن خلیلی فرد

بیشتر بخوانید

• فیلم آذر
• فیلم دهلیز
• فیلم پیتوک
• فیلم مرگ ماهی
• فیلم هزاران زن مثل من