فیلم نرگس

فیلم نرگس فیلمی ایرانی است به کارگردانی رخشان بنی اعتماد که در سال ۱۳۷۰ ساخته شده و در دهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر اکران شد.

به گزارش خوبو، نرگس چهارمین اثر ساخته شده توسط رخشان بنی اعتماد کارگردان مطرح ایرانی است که در میان فیلم‌های موفق دهه هفتاد قرار می‌گیرد. این فیلم از سایت معتبر IMDB، نمره متوسط 6.7 را کسب کرده است. 323 نفر به این اثر نمره داده‌اند.

عوامل و بازیگران فیلم نرگس

نرگس فیلمی است که در ژانر درام توسط رخشان بنی اعتماد ساخته شده است. بنی اعتماد در سال 1333 در تهران زاده شد. وی از سال 1352 با سمت منشی‌صحنه در تلویزیون مشغول به کار شد و تا سال 1359 چند فیلم مستند کوتاه را کارگردانی کرد. رخشان بنی اعتماد همسر جهانگیر کوثری و مادر تندیس و باران کوثری است. بنی‌اعتماد در هفتاد و یکمین جشنواره فیلم ونیز در سال 2014، جایزه بهترین فیلمنامه را برای فیلم قصه‌ها به دست آورد. بانوی اردیبهشت، نرگس، زرد قناری، روسری آبی، خون بازی و زیر پوست شهر از بهترین آثار ساخته شده توسط بنی اعتماد است.

کارگردان	رخشان بنی‌ اعتماد
تهیه‌کننده	رخشان بنی‌ اعتماد
نویسنده	فریدون جیرانی رخشان بنی‌ اعتماد
بازیگران	فریماه فرجامی ابوالفضل پورعرب عاطفه رضوی رضا کرم رضایی مجید گل بابایی فاطمه طاهری حشمت اله آرمیده باران کوثری دانیال حقیقت شاد
موسیقی	محمدرضا علیقلی
فیلم‌بردار	حسین جعفریان
تدوین	شیرین وحیدی
سال ساخت	1370
مدت زمان فیلم	95 دقیقه
نمره IMDB	6.7

خلاصه داستان

آفاق با جوانی به نام عادل زندگی می‌کند. آفاق از کودکی، عادل را بزرگ کرده و بعد به ناچار به عقد او درآمده است. آن دو از طریق دزدی گذران می‌کنند. عادل با دختر جوانی که خانواده فقیری دارد، آشنا می‌شود و به او دل می‌بندد.

او برای آن که امکان ازدواج آن دو را فراهم کند، خود را مادر عادل معرفی می‌کند. نرگس و عادل ازدواج می‌کنند و عادل درجریان یک سرقت دستگیر می‌شود. پس از آزاد شدن عادل و برملا شدن راز او، آفاق عادل را تحریک می‌کند که به همراه مال‌خری به نام یعقوب دست به یک دزدی کلان بزنند و با پول آن در شهری دیگر زندگی کنند.

یعقوب دستگیر می‌شود اما عادل و آفاق می‌گریزند. نرگس تصمیم می‌گیرد پول‌های دزدی را پس بدهد. بین آن‌ها درگیری رخ می‌دهد و آفاق که در جاده به دنبال نرگس و عادل است، با یک کامیون تصادف می‌ کند و می‌ میرد…

نقد فیلم نرگس

هنگامه ناهید در نقد این فیلم نوشته است:

نرگس از آن فیلم‌هایی‌ست که هنوز بعد از سال‌ها تماشایش می‌چسبد. فیلم یک قصه‌ سر راست دارد که درست تعریف شده؛ قصه‌ای که مستقیم و بدون مقدمه‌چینی‌های وقت‌گیر و اضافی، پرداخته به فراموش شدگان جامعه؛ نوزادانی که در خانواده‌هایی بدبخت متولد می‌شوند، با بدبختی و نداری قد می‌کشند، جامعه به آن‌ها به چشم حقارت نگاه می‌کند و مجال هر فرصتی، ولو کوچک را از آنان می‌رباید و هر بار با لگدی محکم‌تر به درون منجلاب پرت‌شان می‌کند تا نتوانند سر ِ پا بایستند، و مومن‌تر شوند بر موضعِ ضدی که با جامعه و افرادش گرفته‌اند.

نرگس داستان آدم‌‌های از این‌جا رانده و از آن‌جا مانده است که خیلی خوب تعریف شده و می‌تواند دیدگاه بیننده را در قبال آن‌چه که او ضد ارزش می‌داند و افرادی که آنان را خشونت‌طلب و بزه‌کار می‌خواند تغییر دهد، و به همگان یادآوری کند که تک‌تک ِ ما، در به‌وجود آمدن این وضعیت و رشد ِ کودکانی بی‌گناه به‌صورت طردشدگان جامعه، مقصر هستیم.

نرگس داستان زندگی‌های تباه شده‌ی قهرمانانش است، زندگی‌هایی که هرگز درست و معتدل نمی‌شوند و روزهای خوش و آرام، در آن‌ها پدیدار نخواهد شد. زندگی‌هایی که با فلاکت آغاز شده‌‌اند و به تباهی ختم می‌شوند؛ حکایت آن زندگی‌هایی که چون خشت اولش کج نهاده شده، دیوارش آن‌قدر کج می‌رود که بالاخره فرومی‌ریزد و آوارش آدم‌های ایستاده در زیرش را نابود می‌کند.

شروع داستان در شب تاریک و کوچه‌های خلوتی که با صدای دویدن ِ هراسان آفاق (فریماه فرجامی) و عادل (ابوالفضل پورعرب) و نفس‌نفس زدن‌های‌شان و آژیر ماشین پلیس می‌شکند، خبر از فرجامی بد برای آنان می‌دهد؛ حتی آن ملاقات ابتدایی ناخواسته‌ی عادل با نرگس (عاطفه رضوی) هم که گویی دری جدید را در برابر عادل گشوده، کارساز نیست و شاید بی‌گناه‌ترین کاراکتر فیلم، نرگس جوان و زیبا باشد که فریب عادل و آفاق و ناآگاهی خود و خانواده‌اش را خورد و با هزار امید و آرزو، پا در خانه‌ی یک دزد جوان گذاشت، تا با آشکار شدن حقیقت، تمام رویاهایش یک شبه نابود شوند و تقلای او برای نجات همسرش و بهبود زندگی‌شان افاقه نکند و همه کس و همه چیز دست به دست هم دهند و سدی محکم شوند بین نرگس و خوشبختی؛ زنی که خود از جامعه و آدم‌ها، آسیب‌های فراوان دیده؛ ولی تسلیم نمی‌شود.

داستان فیلم تا جایی که امکان داشته، به انواع و اقسام آسیب‌های اجتماعی و طبعات آن‌ها پرداخته؛ طلاق والدین و ازدواج مجدد آن‌ها، فرزندانی که از طلاق‌های زوجین به جا می‌مانند و بعد از جدایی پدر و مادر، دیگر هرگز گرمای خانه و محبت خانواده را به معنای واقعی تجربه نمی‌کنند، تعدد فرزندان در حالی‌که خانواده از حداقل امکانات زندگی بهره‌مند است، بی‌سوادی پدر و مادر، ازدواج اجباری کودکان در سنین پایین و… که هر کدام از این‌ها، چندین و چند ماجرای ناگوار دیگر را رقم می‌زنند و مشکلات و نابرابری‌های اجتماعی را افزایش می‌دهند.

با همه‌ این‌ها، فیلم‌ساز هوشمندانه از افتادن در ورطه‌ی شعار دوری جسته و سعی کرده به جای شعار دادن و مانیفست صادر کردن، بیننده را با خودش همراه کند، به این ترتیب که او را به درون زندگی عادل و آفاق و نرگس برده و اجازه داده بیننده با آن‌ها زندگی کرده و هم‌ذات پنداری کند و برای لحظه‌ای بیندیشد که اگر من جای فلان کاراکتر بودم چه می‌کردم؟ آیا در آن شرایط، با همه‌ی مشقت‌ها در راه راست می‌ماندم یا راه‌های فرعی و کچ را هم امتحان می‌کردم؟ این مهم‌ترین اتفاقی‌ست که حین تماشای درام‌هایی این چنین امکان دارد برای مخاطبی که اهل اندیشیدن است و با خودش رو راست بیفتد و باعث شود تا او به درون خود رجوع کند که اگر چنین شود، فیلم‌ساز و تیم او، نتیجه‌ی مطلوب را گرفته‌اند.

نرگس می‌توانست آفاق ثانی باشد، از او بهتر و یا بدتر و می‌توانست خودش باشد، و او خودش را انتخاب کرد و هرگز از راهی که در نظرش درست بود خارج نشد تا مجموع این قهرمانان معمولی و سرگشته که هر کدام برای نجات زندگی‌شان تلاش می‌کنند به سرانجامی دردناک برسند، سرانجامی  که بیشتر از آن‌که درام باشد، شبیه به تراژدی‌ست.

پس از اتمام فیلم نرگس و شوکی که در پایان آن وارد می‌آید، شاید گفته شود ای کاش نرگس ِ معصوم و مهربان، هرگز عادل را نمی‌دید؛ اما بهتر آن است که گفته و فکر شود که ای کاش ما بیشتر و بهتر به اطراف خود توجه کنیم و ساده از کنار بیماری‌های جامعه نگذریم که این بیماری‌های عفونی و تب‌‌دار، واگیردار هم هستند و روز به روز در حال گسترش، مخصوصا که اکنون با اعتیاد نوجوان، آمار عجیب طلاق و کودکان کار هم مواجه هستیم.

فهرست جوایز فیلم نرگس

در دهمین دوره برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در سال 1370، فیلم نرگس نامزد دریافت یازده سیمرغ بلورین جشنواره برای بهترین فیلم، بهترین کارگردانی (رخشان بنی اعتماد)، بهترین بازیگر نقش اول مرد (ابوالفضل پورعرب)، بهترین بازیگر نقش اول زن (فریماه فرجامی و عاطفه رضوی)، بهترین فیلمنامه (رخشان بنی اعتماد)، بهترین موسیقی متن (محمدرضا علیقلی)، بهترین صدابرداری (پرویز آبنار)، بهترین طراحی صحنه و لباس (امیرحسین اثباتی)، بهترین فیلمبرداری (حسین جعفریان) و بهترین چهره پردازی (عبدالله اسکندری) شد و در پایان موفق به کسب دو سیمرغ بلورین، یک دیپلم افتخار و دو تقدیر شد.

• برنده سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی (رخشان بنی اعتماد)، دوره ۱۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۷۰
• برنده سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن (محمدرضا علیقلی)، دوره ۱۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۷۰
• برنده دیپلم افتخار بهترین فیلمبرداری (حسین جعفریان)، دوره ۱۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۷۰
• تقدیر برای بهترین بازیگر نقش اول زن (فریماه فرجامی)، دوره ۱۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۷۰
• تقدیر برای بهترین صدابرداری (پرویز آبنار)، دوره ۱۰ جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۷۰

بیشتر بخوانید

• فیلم چهره
• فیلم بهشت پنهان
• فیلم اجاره نشین ها